Geïnspireerd leven in dienst van God en mensen

Een eerbetoon aan de religieuzen

Het ker­ke­lijk leven is in de laatste vijf­tig, zes­tig jaren sterk veran­derd. Waar mensen vroe­ger in hun geloof gedragen wer­den door een chris­te­lijke cultuur, is dat nu niet meer zo.

• Wat ik u zeggen wil als video (playlist van Ka­the­draal TV)

Nu komt het veel meer aan op de eigen, per­soon­lijke geloofs­over­tui­ging en de keuze van een persoon om gevormd te willen wor­den in dat geloof en in een chris­te­lijke levens­stijl. Om die reden onder­steunt het bisdom met name jon­ge­ren en ge­zin­nen, zon­der de ouderen te kort te doen. Tege­lijk gedenken we met dank­baar­heid allen die aan die chris­te­lijke cultuur hebben vorm gegeven en dat ook nu nog doen, waar­on­der vele reli­gi­euzen.

Chris­te­lijke cultuur

Ons missio­nair centrum met het hei­lig­dom van Onze Lieve Vrouw ter Nood in Heiloo speelt een be­lang­rijke rol in vor­ming en evangeli­sa­tie. De vere­ring van Maria staat hier centraal en het is een plaats waar je kennis kunt maken met chris­te­lijke cultuur ook in bre­dere zin.

foto: Hernán Azócar

Dat laatste geldt net zo goed voor de ka­the­draal in Haar­lem en de Sint-Nicolaas­basi­liek in Am­ster­dam. Maar ook op andere plaatsen in ons bisdom wor­den gelukkig mooie ini­tia­tie­ven geno­men om jon­ge­ren en ge­zin­nen te onder­steunen en nieuwe mensen te betrekken; het zijn centra van geloof en ker­ke­lijk leven. Dank aan alle pries­ters, diakens, pas­to­raal werkers, cate­chisten en vrij­wil­li­gers die zich daarvoor inzetten!

Familie­da­gen

Steeds meer ge­zin­nen nemen deel aan Familie­da­gen, die op dit moment maan­de­lijks in Heiloo en in Haar­lem wor­den gehou­den. Al is het na­tuur­lijk jammer dat die door de pandemie al een tijdlang alleen digi­taal kunnen plaats­vin­den. Het is be­lang­rijk dat we elkaar als gelo­vi­gen kunnen ont­moe­ten, ons geloof met elkaar kunnen delen en tijd vin­den voor de sacra­menten, voor aanbid­ding en be­zin­ning. Daar zetten we graag op in.

Vijf zuster­con­gre­ga­ties

Het is goed dat we proberen, zo goed als moge­lijk, als Kerk, als gelo­vi­gen zicht­baar te zijn in de samen­le­ving. Dat is een missie die heel lang door veel vrouwe­lijke reli­gi­euzen en God­ge­wij­den is vervuld, ook in ons bisdom.

Ik denk daarbij speciaal aan de zusters van de vijf reli­gi­euze con­gre­ga­ties van ons bisdom en aan ini­tia­tie­ven als de Graal­be­we­ging (Vrouwen van Nazareth) en de Kruisvaar­ders van Sint Jan. Wat hebben zij veel betekend. Aan de vijf dio­ce­sane con­gre­ga­ties is nu een mooi gedenk­boek gewijd “Werken van liefde”, een eerbe­toon van de hand van Michel Bakker (zie pagina 28 - red.). Die kloosterordes zijn: de Vrouwen van Bethanië, de zusters van de H. Juliana van Falconieri, de zusters van de Voor­zienig­heid, de Au­gus­ti­nessen van Heem­ste­de en de Ursulinen van Bergen.

Dank­ba­re her­in­ne­ringen

Zelf bewaar ik de mooiste her­in­ne­ringen aan de vrouwe­lijke reli­gi­euzen die op mijn pad zijn geko­men. Ik heb veel aan hen te danken. Reli­gi­euzen hebben een be­lang­rijke bijdrage gegeven aan Kerk en samen­le­ving in een tijd die veel armer was dan nu en maat­schap­pe­lijk veel min­der geor­ga­ni­seerd. De zusters deden wat nodig was. Zij waren werk­zaam op het gebied van de oecumene, spiri­tua­li­teit, maat­schap­pe­lijke vor­ming, pas­to­raal werk, kraam- en thuis­zorg, bejaar­den­zorg, zorg voor kin­de­ren, zieken­zorg, onder­wijs, missie­werk, enzo­voorts. En zij waren met velen, in het begin van de zesti­ger jaren van de twin­tigste eeuw lag hun aantal in ons land boven de 50.000!

We mogen hen niet vergeten

Als ik aan de zusters van deze vijf con­gre­ga­ties denk, word ik een beetje wee­moe­dig omdat ik hun presentie, hun spiri­tua­li­teit en inzet toch wel mis. Deze reli­gi­euzen had­den hun leven gewijd aan een missie om vanuit hun geloof en de spiri­tua­li­teit van hun reli­gi­euze ge­meen­schap, zich in te zetten voor heel concrete noden in de samen­le­ving. Zo hebben we ons tij­dens de corona­pan­de­mie weer ge­rea­li­seerd hoe be­lang­rijk de zorg is en de geest waar­mee die zorg gegeven wordt.

Na­tuur­lijk, zusters bleven mensen met hun eigen per­soon­lijk­heid en tekort­ko­mingen, zoals ieder ander mens. En je moet alles in de tijd zien. Maar zij waren en zijn vrouwen met een ideaal. De zusters lieten concreet zien hoe geloof en evan­ge­lie tot uiting komen in het ‘gewone’ leven, vanuit hun eigen cha­risma. Zij ken­den geen van negen-tot-vijf-mentali­teit. Dit alles mag niet vergeten wor­den.

Navol­ging

Die geest verdient nage­volgd te wor­den en die heeft inder­daad andere mensen geïnspireerd om toegewijd te leven. Mis­schien doen die mensen dat nu vaak niet op dezelfde wijze als deze reli­gi­euzen maar iedere vorm van toegewijd katho­liek leven begint bij de navol­ging van Jezus Christus vanuit een spiri­tua­li­teit die herkend wordt als een mooie en waarde­volle leidraad en bron. Zo wor­den ook de gewoonste klusjes ‘werken van liefde’.

Nieuwe ge­meen­schappen

Er zijn gelukkig nieuwe reli­gi­euze ge­meen­schappen van zusters en paters naar ons bisdom geko­men, afkoms­tig uit ver­schil­lende lan­den. En er zijn kloosters en huizen die al een lan­gere traditie kennen in ons bisdom en hun presentie en werk voort­zet­ten. Ons bisdom telt ook enkele con­tem­pla­tieve kloosters, die vooral op het gebed en de be­schou­wing zijn gericht. We zijn dank­baar voor hun aanwe­zig­heid.

Van harte hoop en bid ik dat er jonge mensen zijn die voor zo’n levens­keuze gaan als pries­ter, broe­der of zuster, in dienst van God en de mensen. Want heeft onze ik-gerichte samen­le­ving juist nu niet heel hard mensen nodig die ver­wij­zen naar hogere, eeuwige waar­den?

+ Bis­schop Johannes Hendriks