Paus Leo XIV

Algemene Au­diën­tie

Woens­dag 17 de­cem­ber 2025

Catechese­cy­clus
Jubileum 2025. Jezus Christus, onze hoop
IV. De Ver­rij­ze­nis van Christus en de uit­dagingen van de heden­daag­se wereld
8. Pasen als toevlucht naar het ruste­loze hart

Beste broe­ders en zusters, goede­mor­gen en welkom!

Het men­se­lijk leven kenmerkt zich door een voort­du­rende bewe­ging die ons aandrijft om te doen, om te han­de­len. Te­gen­woor­dig wordt overal snel­heid geëist om optimale re­sul­taten te behalen op een groot aantal gebie­den. Hoe werpt de opstan­ding van Jezus licht op dit aspect van onze erva­ring? Wanneer we deel­ne­men aan zijn over­win­ning op de dood, zullen we dan rusten? Het geloof zegt ons: ja, we zullen rusten. We zullen niet inac­tief zijn, maar we zullen binnen­gaan in de rust van God, die vrede en vreugde is. Moeten we dus gewoon wachten, of kan dit ons nu al ver­an­de­ren?

We wor­den opgeslokt door vele ac­ti­vi­teiten die ons niet altijd bevre­diging schenken. Veel van onze han­de­lin­gen hebben te maken met prak­tische, concrete dingen. We moeten verant­woor­de­lijk­heid nemen voor talrijke ver­plich­tingen, problemen oplossen, moei­lijk­he­den het hoofd bie­den. Ook Jezus was betrokken bij mensen en bij het leven, zon­der zich­zelf te sparen, maar zich juist tot het einde toe gevend. Toch ervaren we vaak hoe te veel doen, in plaats van ons vervulling te geven, een draaikolk wordt die ons overwel­digt, onze sereni­teit wegneemt en ons verhin­dert ten volle te leven wat wer­ke­lijk be­lang­rijk is in ons leven. We voelen ons dan moe en onte­vre­den: de tijd lijkt verspild aan duizend prak­tische zaken die echter niet de uit­ein­delijke zin van ons bestaan oplossen. Soms voelen we ons, aan het einde van dagen vol ac­ti­vi­teiten, leeg. Waarom? Omdat we geen machines zijn, we hebben een “hart”; ja, we kunnen zeggen dat we een hart zijn.

Het hart is het symbool van heel onze men­se­lijk­heid, de som van onze gedachten, gevoelens en verlangens, het onzicht­ba­re centrum van ons zelf. De evangelist Matteüs nodigt ons uit om na te denken over het belang van het hart, door deze mooie zin van Jezus te citeren: “Want waar je schat is, daar zal ook je hart zijn” (Mt 6,21).

Het is dus in het hart dat de ware schat bewaard wordt, niet in aardse kluizen, niet in grote finan­ciële in­ves­te­ringen, die vandaag meer dan ooit tevoren uit de hand lopen en onrecht­vaar­dig ge­con­cen­treerd zijn ten koste van het bloed van miljoenen men­sen­le­vens en de verwoes­ting van Gods schep­ping.

Het is be­lang­rijk om over deze aspecten na te denken, omdat in de talrijke ver­plich­tingen die we voort­du­rend aan­gaan, het risico van versnippe­ring toeneemt, soms van wanhoop, van zinloos­heid, zelfs bij ogenschijn­lijk succes­volle mensen. Het leven in­ter­pre­te­ren in het licht van Pasen, ernaar kijken met de Verrezen Jezus, betekent daar­en­te­gen toegang vin­den tot de kern van de men­se­lijke persoon, tot ons hart: cor inquietum. Met dit bijvoeglijk naam­woord “rusteloos” helpt de heilige Au­gus­ti­nus ons het verlangen van de mens naar vervulling te begrijpen. De volle­dige zin ver­wijst naar het begin van de Belij­denissen, waar Au­gus­ti­nus schrijft: “Heer, Gij hebt ons voor Uzelf gemaakt, en ons hart is rusteloos tot het rust vindt in U” (I, 1,1).

Rusteloos­heid is het teken dat ons hart niet toevallig beweegt, op een wanor­de­lijke manier, zon­der doel of bestem­ming, maar gericht is op zijn uit­ein­delijke bestem­ming, de “thuis­komst”. De authen­tieke bena­dering van het hart bestaat niet in het bezitten van de goe­de­ren van deze wereld, maar in het bereiken van wat het volle­dig kan vullen; name­lijk de liefde van God, of beter gezegd, God die Liefde is. Deze schat kan echter alleen gevon­den wor­den door de naaste te lief­heb­ben die we onderweg ont­moe­ten: broe­ders en zusters van vlees en bloed, wier aanwe­zig­heid ons hart wakker schudt en uitdaagt, het oproept om zich te openen en zich te geven. Onze naaste vraagt ons om vaart te min­de­ren, hem in de ogen te kijken, soms om onze plannen te wij­zigen, mis­schien zelfs om van rich­ting te ver­an­de­ren.

Beste vrien­den, hier is het geheim van de bewe­ging van het men­se­lijk hart: te­rug­ke­ren naar de bron van zijn zijn, zich verheugen in de vreugde die nooit teleurstelt, die nooit tekortschiet. Niemand kan leven zon­der een zin die ver­der gaat dan het toevallige, dan wat voorbijgaat. Het men­se­lijk hart kan niet leven zon­der hoop, zon­der te weten dat het gemaakt is voor vol­heid, niet voor gebrek.

Jezus Christus heeft ons met zijn Menswor­ding, Lijden, Dood en Opstan­ding een solide fun­dament gegeven voor deze hoop. Het ruste­loze hart zal niet teleur­ge­steld wor­den, als het binnengaat in de dyna­miek van de liefde waarvoor het geschapen is. De bestem­ming is zeker, het leven heeft getriomfeerd, en in Christus zal het blijven triomferen in elke dood van het dage­lijkse leven. Dit is de chris­te­lijke hoop: laten we de Heer altijd zegenen en danken die haar ons gegeven heeft!