Paus Leo XIV

Algemene Au­diën­tie

Woens­dag 17 sep­tem­ber 2025

Catechese­cy­clus
Jubileum 2025. Jezus Christus, onze hoop
III. De Passie van Jezus
7. Dood
“In de tuin was een nieuw graf, waarin nog niemand was gelegd.”

Beste broe­ders en zusters

In onze reis van catechese over Jezus, onze hoop, zullen we vandaag het mysterie van Stille Zater­dag over­we­gen. De Zoon van God ligt in het graf. Maar deze “afwe­zig­heid” van Hem is geen leegte: het is ver­wach­ting, een ingetogen vol­heid, een belofte die in het duister wordt vervuld. Het is de dag van de grote stilte, waarin de hemel zwijgt en de aarde onbeweeglijk lijkt, maar juist daar wordt het diepste mysterie van het chris­te­lijk geloof vervuld. Het is een stilte vol bete­ke­nis, zoals de schoot van een moe­der die haar ongeboren, maar al levende kind draagt.

Het lichaam van Jezus, van het kruis gehaald, wordt zorg­vul­dig gewikkeld, zoals men doet met iets kost­baars. Johannes de Evan­ge­list ver­telt ons dat Hij werd begraven in een tuin, in “een nieuw graf waarin nog niemand was gelegd” (Joh. 19:41). Niets wordt aan het toeval over­ge­la­ten. Die tuin roept het verloren Eden op, de plek waar God en mens verenigd waren. En dat graf, nog nooit gebruikt, spreekt van iets dat nog moet gebeuren: het is een drempel, geen einde. In het begin van de schep­ping plantte God een tuin; nu begint ook de nieuwe schep­ping in een tuin: met een gesloten graf dat spoe­dig geopend zal wor­den.

Stille Zater­dag is ook een dag van rust. Volgens de Joodse Wet mag op de zevende dag geen werk wor­den gedaan: na de zes dagen van de schep­ping rustte God (vgl. Gen. 2:2). Nu rust ook de Zoon, na het voltooien van Zijn werk van verlos­sing. Niet omdat Hij vermoeid is, maar omdat Hij tot het einde toe heeft liefgehad. Er is niets meer toe te voegen. Deze rust is het zegel op de voltooide taak; het is de bevesti­ging dat wat gedaan moest wor­den, wer­ke­lijk is volbracht. Het is een rust doordrongen van de verborgen aanwe­zig­heid van de Heer.

Wij vin­den het moei­lijk om te stoppen en te rusten. We leven alsof het leven nooit genoeg is. We haasten ons om te produceren, ons­zelf te bewijzen, bij te blijven. Maar het Evan­ge­lie leert ons dat weten hoe te stoppen een daad van ver­trouwen is die we moeten leren uit­voeren. Stille Zater­dag nodigt ons uit om te ont­dek­ken dat het leven niet altijd afhangt van wat we doen, maar ook van hoe we weten los te laten wat we hebben kunnen doen.

In het graf is Jezus, het levende Woord van de Vader, stil. Maar juist in die stilte begint het nieuwe leven te gisten. Als een zaad in de grond, als de duisternis voor de dageraad. God is niet bang voor het verstrijken van de tijd, want Hij is ook de God van het wachten. Zo kan zelfs onze “nutte­loze” tijd, die van pauzes, leegte, onvrucht­ba­re momenten, de schoot van de ver­rij­ze­nis wor­den. Elke stilte die wordt verwelkomd, kan de voorbode zijn van een nieuw Woord. Elke onder­bro­ken tijd kan een tijd van genade wor­den, als we die aan God aanbie­den.

Jezus, begraven in de grond, is het zachte gelaat van een God die niet alle ruimte inneemt. Hij is de God die dingen laat gebeuren, die wacht, die zich terugtrekt om ons vrij­heid te geven. Hij is de God die ver­trouwt, zelfs als alles afgelopen lijkt. En wij leren op die onder­bro­ken sabbat dat we niet hoeven te haasten om weer op te staan; eerst moeten we blijven en de stilte verwel­ko­men, ons laten omarmen door beper­king. Soms zoeken we snelle ant­woor­den, on­mid­del­lijke oplos­singen. Maar God werkt in de diepte, in de langzame tijd van ver­trouwen. De sabbat van de begrafenis wordt zo de schoot waaruit de kracht van een onover­win­nelijk licht, dat van Pasen, kan voort­ko­men.

Beste vrien­den, chris­te­lijke hoop wordt niet geboren in lawaai, maar in de stilte van een ver­wach­ting vol liefde. Het is niet het kind van euforie, maar van ver­trouw­vol overgave. De Maagd Maria leert ons dit: zij belichaamt deze ver­wach­ting, dit ver­trouwen, deze hoop. Wanneer het ons lijkt dat alles stil­staat, dat het leven een geblok­keerde weg is, laten we dan denken aan Stille Zater­dag. Zelfs in het graf was God de grootste verras­sing van allemaal aan het voor­be­rei­den. En als we met dank­baar­heid kunnen verwel­ko­men wat is geweest, zullen we ont­dek­ken dat God, juist in klein­heid en stilte, de wer­ke­lijk­heid liefheeft te transformeren, alles nieuw makend met de trouw van Zijn liefde. Ware vreugde wordt geboren uit bewoonde ver­wach­ting, uit gedul­dig geloof, uit de hoop dat wat in liefde is geleefd, zeker zal opstaan tot eeuwig leven.