Paus Leo XIV

Algemene Au­diën­tie

Woens­dag 10 sep­tem­ber 2025

Catechese­cy­clus
Jubileum 2025. Jezus Christus, onze hoop
III. De Passie van Jezus
6. De dood
“Jezus slaakte een luide kreet en gaf de geest” (Mc 15:37)

Beste broe­ders en zusters

In het hart van het verhaal van de Passie, in het meest stralende en tege­lijk donkerste moment van Jezus’ leven, geeft het Evan­ge­lie van Johannes ons twee woor­den die een immens mysterie bevatten: “Ik heb dorst” (19:28), en direct daarna: “Het is volbracht” (19:30). Dit zijn zijn laatste woor­den, maar ze zijn vervuld van een heel leven en onthullen de bete­ke­nis van het gehele bestaan van de Zoon van God. Aan het kruis verschijnt Jezus niet als een zegevierende held, maar als een smekeling om liefde. Hij verkon­digt niet, veroor­deelt niet, noch verde­digt zich­zelf. Hij vraagt nederig om wat Hij, alleen, op geen enkele manier aan zich­zelf kan geven.

De dorst van de Ge­krui­sig­de Heer is niet alleen de fysio­lo­gische behoefte van een gemar­teld lichaam. Het is ook, en bovenal, de uitdruk­king van een diep verlangen: dat naar liefde, naar relatie, naar ge­meen­schap. Het is de stille kreet van een God die, na alles van onze men­se­lijke conditie te hebben willen delen, zich ook laat overwel­digen door deze dorst. Een God die zich niet schaamt om te smeken om een slok, omdat Hij ons in dat gebaar ver­telt dat liefde, om waarach­tig te zijn, ook moet leren vragen en niet alleen geven.

Ik heb dorst, zegt Jezus, en op deze manier open­baart Hij zijn men­se­lijk­heid en ook de onze. Niemand van ons kan zelfvoor­zienend zijn. Niemand kan zich­zelf red­den. Het leven is “vervuld” niet wanneer we sterk zijn, maar wanneer we leren ont­van­gen. Precies op dat moment, na het ont­van­gen van een in azijn gedrenkte spons uit onbekende han­den, verkon­digt Jezus: Het is volbracht. Liefde heeft zich­zelf behoef­tig gemaakt, en juist daarom heeft het zijn werk volbracht.

Dit is de chris­te­lijke paradox: God redt niet door te doen, maar door zich te laten doen. Niet door het kwaad met kracht te over­win­nen, maar door de zwakte van liefde tot het einde toe te aan­vaar­den. Aan het kruis leert Jezus ons dat de mens zich­zelf niet realiseert in macht, maar in ver­trouw­volle open­heid naar anderen, zelfs wanneer zij vijan­dig zijn of vijan­den. Heil wordt niet gevon­den in autonomie, maar in het nederig erkennen van de eigen behoefte en het vermogen om die vrije­lijk te uiten.

De vervulling van onze men­se­lijk­heid in Gods plan is geen daad van kracht, maar een gebaar van ver­trouwen. Jezus redt niet met een dra­ma­tische wen­ding, maar door te vragen om iets dat Hij zich­zelf niet kan geven. En juist hier opent zich de deur naar echte hoop: als zelfs de Zoon van God ervoor koos om niet zelfvoor­zienend te zijn, dan is onze dorst - naar liefde, naar bete­ke­nis, naar ge­rech­tig­heid - geen teken van falen, maar van waar­heid.

Deze waar­heid, ogenschijn­lijk zo een­vou­dig, is moei­lijk te ac­cep­teren. We leven in een tijd die zelf­voor­zie­ning, efficiëntie en pres­ta­ties beloont. En toch laat het Evan­ge­lie ons zien dat de maat van onze men­se­lijk­heid niet wordt bepaald door wat we kunnen bereiken, maar door ons vermogen om ons te laten lief­heb­ben en, indien nodig, zelfs te laten helpen.

Jezus redt ons door ons te tonen dat vragen niet onwaar­dig is, maar bevrij­dend. Het is de uitweg uit de verborgen­heid van de zonde, om weer in de ruimte van ge­meen­schap te tre­den. Sinds het begin heeft zonde schaamte voort­ge­bracht. Maar ver­ge­ving - echte ver­ge­ving - wordt geboren wanneer we onze behoefte onder ogen kunnen zien en geen afwij­zing meer vrezen.

Jezus’ dorst aan het kruis is daarom ook de onze. Het is de kreet van een gewonde mens­heid die zoekt naar levend water. En deze dorst voert ons niet weg van God, maar verenigt ons juist met Hem. Als we de moed hebben om het te erkennen, kunnen we ont­dek­ken dat zelfs onze kwets­baar­heid een brug is naar de hemel. Juist in het vragen - niet in het bezitten - opent zich een weg van vrij­heid, omdat we ophou­den te doen alsof we zelfvoor­zienend zijn.

In broe­der­schap, in het een­vou­dige leven, in de kunst van het vragen zon­der schaamte en het geven zon­der bijbe­doe­lin­gen, wordt een vreugde geboren die de wereld niet kent. Een vreugde die ons herstelt in de oor­spron­ke­lijke waar­heid van ons wezen: we zijn schepselen gemaakt om liefde te geven en te ont­van­gen.

Beste broe­ders en zusters, in Christus’ dorst kunnen we al onze eigen dorst herkennen. En leren dat er niets men­se­lijker, niets god­de­lijker is dan te kunnen zeggen: Ik heb behoefte. Laten we niet bang zijn om te vragen, vooral niet wanneer het lijkt alsof we het niet verdienen. Laten we ons niet schamen om onze hand uit te strekken. Juist daar, in dat nederige gebaar, schuilt het heil.