Paus Leo XIV

Algemene Au­diën­tie

Woens­dag 27 au­gus­tus 2025

Catechese­cy­clus
Jubileum 2025. Jezus Christus, onze hoop
III. De Passie van Jezus 4
De overgave
“Wie zoeken jullie?” (Joh 18:4)

Beste broe­ders en zusters

Vandaag staan we stil bij een scène die het begin mar­keert van Jezus’ lij­den: zijn arres­ta­tie in de Hof van Olijven. De evangelist Johannes toont ons, met zijn gebruike­lijke diepgang, geen angs­tige Jezus die vlucht of zich ver­bergt. Integen­deel, we zien een vrije man die zelf het woord neemt en zijn lot moe­dig tegemoet treedt, in het uur waarin de grootste liefde zich open­baart.

“Jezus, die alles wist wat Hem zou over­ko­men, trad naar voren en zei: ‘Wie zoeken jullie?’” (Joh. 18,4). Jezus weet wat Hem te wachten staat, maar kiest ervoor niet terug te deinzen. Hij geeft zich over, niet uit zwakte, maar uit liefde. Een liefde zo vol en rijp dat ze geen afwij­zing vreest. Jezus wordt niet gevangen­ge­no­men; Hij laat zich gevangen­ne­men. Hij is geen slacht­of­fer, maar de gever van een geschenk. In deze daad ligt een hoop op verlos­sing voor de mens­heid: de weten­schap dat we, zelfs in het donkerste uur, vrij kunnen blijven om volle­dig lief te hebben.

Wanneer Jezus zegt “Ik ben het”, vallen de soldaten op de grond. Dit is een mysterieus moment, want deze uit­spraak ver­wijst in de Bijbel naar Gods eigen naam: “Ik ben”. Jezus laat zien dat Gods aanwe­zig­heid zich mani­fes­teert waar de mens onrecht, angst en een­zaam­heid ervaart. Juist daar schijnt het ware licht, zon­der angst te wor­den overwel­digd door de oprukkende duisternis.

In het holst van de nacht, wanneer alles lijkt in te storten, toont Jezus dat chris­te­lijke hoop geen ontsnap­ping is, maar een bewuste keuze. Deze hou­ding komt voort uit diep gebed, waarin niet gevraagd wordt om gespaard te wor­den van lij­den, maar om de kracht om vol te hou­den in liefde, wetend dat een leven dat uit liefde wordt ge­schon­ken door niemand kan wor­den afgeno­men.

“Als jullie Mij zoeken, laat de anderen dan gaan” (Joh. 18,8). Op het moment van zijn arres­ta­tie denkt Jezus niet aan zich­zelf red­den; Hij wil alleen dat zijn vrien­den vrij kunnen ver­trek­ken. Dit toont dat zijn offer een ware daad van liefde is. Jezus laat zich gevangen­ne­men om zijn dis­ci­pe­len vrij­heid te schenken.

Jezus leefde elke dag als voor­be­rei­ding op dit dra­ma­tische en verheven uur. Daarom zoekt Hij, als het zover is, geen uitweg. Zijn hart weet dat een leven verliezen uit liefde geen misluk­king is, maar een mysterieuze vrucht­baar­heid draagt. Zoals een graan­kor­rel die, door in de grond te vallen, niet alleen blijft, maar sterft en vrucht draagt.

Ook Jezus voelt onrust tegen­over een weg die enkel naar dood en einde lijkt te lei­den. Toch is Hij ervan overtuigd dat alleen een leven dat uit liefde wordt verloren, uit­ein­delijk wordt terug­ge­von­den. Dat is de ware hoop: niet het vermij­den van pijn, maar het geloof dat zelfs in het diepste, meest onrecht­vaar­dige lij­den een kiem van nieuw leven verborgen ligt.

En wij? Hoe vaak verde­digen we ons leven, onze plannen, onze zeker­he­den, zon­der te beseffen dat we zo alleen blijven? De logica van het Evan­ge­lie is anders: alleen wat wordt ge­schon­ken, bloeit; alleen liefde die be­lan­ge­loos wordt, kan ver­trouwen brengen waar alles verloren lijkt.

Het Evan­ge­lie van Marcus ver­telt ook over een jongeman die, wanneer Jezus wordt gearres­teerd, naakt wegvlucht (Mc. 14,51). Dit is een raad­sel­ach­tig, maar krach­tig beeld. Ook wij, in ons streven om Jezus te volgen, wor­den soms over­val­len en ontdaan van onze zeker­he­den. Dat zijn de moei­lijkste momenten, waarin we in de verlei­ding komen om het Evan­ge­lie op te geven omdat liefde een onmoge­lijke reis lijkt. Maar aan het einde van het Evan­ge­lie is het juist een jongeman, niet lan­ger naakt maar gekleed in een wit gewaad, die de ver­rij­ze­nis aankon­digt aan de vrouwen.

Dat is de hoop van ons geloof: onze zon­den en aarzelingen verhin­de­ren God niet om ons te ver­ge­ven en ons verlangen te vernieuwen om Hem te volgen, zodat we in staat zijn ons leven te geven voor anderen.

Beste broe­ders en zusters, laten ook wij ons over­ge­ven aan de goede wil van de Vader, zodat ons leven een ant­woord wordt op het ont­van­gen goede. In het leven hoeft niet alles onder controle te zijn. Het is genoeg om elke dag te kiezen voor vrije liefde. Dat is de ware hoop: weten dat, zelfs in de duisternis van de be­proe­ving, Gods liefde ons draagt en in ons de vrucht van eeuwig leven laat rijpen.