Paus Leo XIV

Algemene Au­diën­tie

Woens­dag 6 au­gus­tus 2025

Catechese­cy­clus
Jubileum 2025. Jezus Christus, onze hoop
III. De Passie van Jezus
De voor­be­rei­ding van het avondmaal.
“Maak daar de voor­be­rei­dingen voor ons” (Mc 14:15)

Beste broe­ders en zusters

Laten we onze jubileumreis voort­zet­ten in de ontdek­king van het gelaat van Christus, in wie onze hoop vorm en consis­tentie krijgt. Vandaag beginnen we na te denken over het mysterie van het lij­den, de dood en de ver­rij­ze­nis van Jezus. Laten we beginnen met een medi­ta­tie over een woord dat een­vou­dig lijkt, maar een kost­baar geheim van het chris­te­lijke leven bevat: voor­be­rei­den.

In het Evan­ge­lie van Marcus wordt ver­teld dat “op de eerste dag van het Feest van de Ongezuurde Broden, toen ze het paaslam offer­den, zijn leer­lin­gen tegen hem zei­den: ‘Waar wilt u dat we naartoe gaan om de voor­be­rei­dingen te treffen voor u om het Pascha te eten?’” (Mc 14:12). Het is een prak­tische vraag, maar ook vervuld van antici­patie. De leer­lin­gen voelen aan dat er iets be­lang­rijks staat te gebeuren, maar ze kennen de details niet. Jezus’ ant­woord lijkt bijna een raadsel: “Ga de stad in en er zal een man op jullie afkomen die een kruik water draagt” (v. 13). De details wor­den sym­bo­li­sch: een man die een kruik draagt, een typisch vrouwe­lijk gebaar in die tijd; een boven­ka­mer die al is voor­be­reid; een onbekende gastheer. Het is alsof alles van tevoren is gere­geld. In feite is dat precies het geval. In dit episode toont het Evan­ge­lie dat liefde niet het re­sul­taat is van toeval, maar van een bewuste keuze. Het is geen een­vou­dige reactie, maar een beslis­sing die voor­be­rei­ding vereist. Jezus gaat zijn lij­den niet tegemoet uit fatalisme, maar uit trouw aan een pad dat vrij en zorg­vul­dig is aanvaard en gevolgd. Dit troost ons: weten dat de gave van zijn leven voort­komt uit een bewuste intentie, niet uit een plot­se­linge impuls.

Die “boven­ka­mer die al is voor­be­reid” ver­telt ons dat God ons altijd voor is. Nog voordat we beseffen dat we welkom moeten wor­den geheten, heeft de Heer al een ruimte voor ons voor­be­reid waar we ons­zelf kunnen herkennen en ons zijn vrien­den voelen. Deze plaats is in wezen ons hart: een “kamer” die leeg lijkt, maar die alleen maar wacht om herkend, gevuld en gekoesterd te wor­den. Het Paasmaal dat de leer­lin­gen moeten voor­be­rei­den, is in wer­ke­lijk­heid al aanwe­zig in Jezus’ hart. Hij heeft alles al bedacht, alles gere­geld, alles besloten. Toch vraagt hij zijn vrien­den om hun deel te doen. Dit leert ons iets essentieels voor ons gees­te­lij­ke leven: genade schakelt onze vrij­heid niet uit, maar wekt haar juist op. Gods gave schakelt onze verant­woor­de­lijk­heid niet uit, maar maakt haar vrucht­baar.

Ook vandaag, net als toen, is er een avondmaal te voor­be­rei­den. Het gaat niet alleen om de li­tur­gie, maar om onze bereid­heid om deel te nemen aan een gebaar dat ons overstijgt. De Eucha­ris­tie wordt niet alleen gevierd aan het altaar, maar ook in het dage­lijks leven, waar het moge­lijk is alles te ervaren als een offer en een dankzeg­ging. Voor­be­rei­den om deze dankzeg­ging te vieren betekent niet meer doen, maar ruimte maken. Het betekent weg­ne­men wat ons belast, onze eisen vermin­de­ren en ophou­den met onrea­lis­tische ver­wach­tingen. Inder­daad, te vaak verwarren we voor­be­rei­dingen met illusies. Illusies lei­den ons af; voor­be­rei­dingen lei­den ons. Illusies zoeken een re­sul­taat; voor­be­rei­dingen maken een ont­moe­ting moge­lijk. Ware liefde, herinnert het Evan­ge­lie ons, wordt gegeven voordat ze wordt beant­woord. Het is een anticiperende gave. Het is niet gebaseerd op wat ont­van­gen wordt, maar op wat men wil bie­den. Het is wat Jezus beleefde met zijn leer­lin­gen: terwijl zij het nog niet begrepen, terwijl een van hen op het punt stond hem te verra­den en een ander hem te verloochenen, bereidde hij voor hen allen een communie­maal­tijd voor.

Beste broe­ders en zusters, ook wij zijn uit­ge­no­digd om “het Paasmaal van de Heer” voor te berei­den. Niet alleen het li­tur­gische: ook dat van ons leven. Elk gebaar van bereid­heid, elke gratuite daad, elke ver­ge­ving die van tevoren wordt gegeven, elke in­span­ning die gedul­dig wordt aanvaard, is een manier om een plaats voor te berei­den waar God kan wonen. We kunnen ons afvragen: welke ruimtes in mijn leven moet ik op orde brengen zodat ze klaar zijn om de Heer te ont­van­gen? Wat betekent “voor­be­rei­den” voor mij vandaag? Mis­schien een eis loslaten, ophou­den met wachten tot anderen ver­an­de­ren, de eerste stap zetten. Mis­schien meer luis­te­ren, min­der han­de­len, of leren ver­trouwen op wat al is voor­be­reid.

Als we de uit­no­di­ging aan­vaar­den om de plaats van communie met God en onderling voor te berei­den, zullen we ont­dek­ken dat we omringd zijn door tekenen, ont­moe­tingen en woor­den die ons lei­den naar die kamer, ruim en al voor­be­reid, waarin het mysterie van een onein­dige liefde wordt gevierd, die ons steunt en ons altijd voor is. Moge de Heer ons schenken om nederige voor­be­rei­ders van zijn aanwe­zig­heid te zijn. En moge in deze dage­lijkse bereid­heid ook dat serene ver­trouwen in ons groeien, dat ons toe­staat alles met een vrij hart tegemoet te tre­den. Want waar liefde is voor­be­reid, kan het leven wer­ke­lijk bloeien.