Paus Leo XIV

Algemene Au­diën­tie

Woens­dag 25 juni 2025

Catechese­cy­clus
Jubileum 2025. Jezus Christus, onze hoop
II. Het leven van Jezus
De gene­zingen
11 De bloed­vloei­ende vrouw en de dochter van Jaïrus
“Wees niet bang, maar blijf geloven!” - Mc 5:36

Beste broe­ders en zusters

Vandaag zullen we opnieuw de gene­zingen van Jezus be­schou­wen als een teken van hoop. In Hem is een kracht die ook wij kunnen ervaren wanneer we een relatie met Zijn Persoon aan­gaan.

Een veelvoor­ko­mende kwaal van onze tijd is de vermoeid­heid van het leven: de reali­teit lijkt ons te complex, zwaar, moei­lijk om aan te pakken. En dus schakelen we uit, vallen we in slaap, in de waan dat bij het ont­waken de dingen anders zullen zijn. Maar de reali­teit moet wor­den gecon­fron­teerd, en samen met Jezus kunnen we dat goed doen. Soms voelen we ons geblok­keerd door het oor­deel van hen die anderen etiketten opplakken.

Het lijkt mij dat deze situaties een ant­woord vin­den in een passage uit het Evan­ge­lie van Marcus, waar twee verhalen elkaar verweven: dat van het twaalf­ja­rige meisje, dat ziek op bed ligt en ster­ven­de is; en dat van een vrouw die al precies twaalf jaar bloedt en Jezus opzoekt om genezen te wor­den (vgl. Mc 5:21-43).

Tussen deze twee vrouwe­lijke figuren plaatst de evangelist de vader van het meisje: hij blijft niet thuis klagen over de ziekte van zijn dochter, maar gaat naar buiten en vraagt om hulp. Hoewel hij een functiona­ris van de synagoge is, stelt hij geen eisen op grond van zijn sociale positie. Wanneer hij moet wachten, verliest hij zijn geduld niet en wacht. En wanneer ze hem komen ver­tellen dat zijn dochter dood is en het zinloos is de Meester te storen, blijft hij geloven en hopen.

Het gesprek tussen deze vader en Jezus wordt onder­bro­ken door de bloed­vloei­ende vrouw, die erin slaagt dicht bij Jezus te komen en zijn man­tel aan te raken (v. 27). Deze vrouw nam met grote moed de beslis­sing die haar leven zou ver­an­de­ren: ieder­een bleef haar ver­tellen dat ze afstand moest hou­den, uit het zicht moest blijven. Ze had­den haar ver­oor­deeld tot een verborgen en geïso­leerd bestaan. Soms kunnen ook wij slacht­of­fer zijn van het oor­deel van anderen, die ons een man­tel aantrekken die niet de onze is. En dan lij­den we en kunnen we er niet uit­ko­men.

Die vrouw begint aan de weg van red­ding wanneer het geloof dat Jezus haar kan genezen ontkiemt: zo vindt ze de kracht om naar buiten te tre­den en Hem te zoeken. Ze wil haar hand uitstrekken en op zijn minst zijn kleed aanraken.

Rond Jezus is een grote menigte, en daarom raakten velen Hem aan, en toch gebeurt er niets met hen. Maar wanneer deze vrouw Jezus aanraakt, wordt ze genezen. Waar ligt het verschil? In zijn com­men­taar op dit punt van de tekst zegt de heilige Au­gus­ti­nus - in Jezus’ naam - “De menigte dringt, het geloof raakt” (Preek 243, 2, 2). Zo is het: elke keer dat we een daad van geloof richten op Jezus, wordt contact met Hem tot stand gebracht, en on­mid­del­lijk stroomt Zijn genade uit Hem. Soms zijn we ons daar niet van bewust, maar op een geheime en reële manier bereikt de genade ons en veran­dert gelei­de­lijk ons leven van binnenuit.

Mis­schien bena­de­ren ook vandaag veel mensen Jezus op een op­per­vlak­kige manier, zon­der echt te geloven in Zijn kracht. We lopen over de opper­vlak­ten van onze kerken, maar mis­schien is ons hart elders! Deze vrouw, stil en anoniem, overwint haar angsten, raakt het hart van Jezus met haar han­den, die onrein wor­den geacht van­wege haar ziekte. En ze wordt on­mid­del­lijk genezen. Jezus zegt tegen haar: “Dochter, je geloof heeft je gered. Ga in vrede” (Mc 5:34).

Onder­tus­sen ont­vangt de vader het nieuws dat zijn dochter dood is. Jezus zegt tegen hem: “Wees niet bang, heb alleen geloof” (v. 36). Hij gaat dan naar het huis en, ziende dat ieder­een huilt en weeklaagt, zegt: “Het kind is niet dood, maar slaapt” (v. 39). Hij gaat de kamer binnen waar het kind ligt, neemt haar hand en zegt tegen haar: “Talita koem”, “Meisje, sta op!”. Het meisje staat op en begint te lopen (vgl. vv. 41-42). Jezus’ daad toont ons dat Hij niet alleen geneest van elke ziekte, maar ook opwekt uit de dood. Voor God, die eeuwig Leven is, is de dood van het lichaam als slaap. De ware dood is die van de ziel: daar moeten we bang voor zijn!

Een laatste detail: Jezus, na het kind te hebben opgewekt, zegt tegen de ouders om haar iets te eten te geven (vgl. v. 43). Hier is nog een zeer concreet teken van Jezus’ nabij­heid tot onze men­se­lijk­heid. Maar we kunnen het ook in een diepere zin begrijpen en ons afvragen: wanneer onze kin­de­ren in crisis zijn en gees­te­lij­ke voe­ding nodig hebben, weten we dan hoe we die moeten geven? En hoe kunnen we dat, als we zelf niet gevoed wor­den door het Evan­ge­lie?

Beste broe­ders en zusters, in het leven zijn er momenten van teleur­stel­ling en ont­moe­di­ging, en er is ook de erva­ring van de dood. Laten we leren van die vrouw, van die vader: laten we naar Jezus gaan: Hij kan ons genezen, Hij kan ons opwekken. Jezus is onze hoop!