Tongcommunie en Handcommunie

Tong­com­mu­nie en hand­com­mu­nie zijn twee ver­schil­lende manieren waarop gelo­vi­gen de Eucha­ris­tie ont­van­gen tij­dens de mis in de katho­lieke Kerk. Beide praktijken zijn gericht op het ont­van­gen van het lichaam van Christus, maar het verschil zit in de manier waarop de gelo­vi­ge het heilige brood ont­vangt.

Tong­com­mu­nie

Bij tong­com­mu­nie ont­vangt de gelo­vi­ge de hostie direct op de tong van de pries­ter of diaken. Deze manier van ont­van­gen is de tra­di­tio­nele manier van Eucha­ris­ti­sche communie die sinds de vroege eeuwen van het chris­ten­dom gebruike­lijk was.

1. Pro­ce­dure:

   • De gelo­vi­ge gaat naar de pries­ter of diaken, buigt of knielt vaak als teken van eerbied, en opent zijn of haar mond.
   • De pries­ter plaatst de hostie voorzich­tig op de tong van de gelo­vi­ge.
   • Na ont­vangst van de hostie, maakt de gelo­vi­ge vaak een korte boog of knieling om respect te tonen voor het sacra­ment.

2. Bete­ke­nis:

   • Tong­com­mu­nie wordt vaak gezien als een manier van eerbied en respect voor de hei­lig­heid van het sacra­ment. Het ont­van­gen op de tong bena­drukt de nede­rig­heid van de gelo­vi­ge, die zich openstelt om het lichaam van Christus te ont­van­gen.

3. Ge­schie­de­nis:

   • In de katho­lieke Kerk was tong­com­mu­nie de enige gang­ba­re praktijk voor hon­der­den jaren, vooral in de vroege Kerk en het Middelste Eeuw. Het werd als de meest eerbie­dige manier beschouwd om de Eucha­ris­tie te ont­van­gen.

Hand­com­mu­nie

Bij hand­com­mu­nie ont­vangt de gelo­vi­ge de hostie in de hand en brengt deze zelf naar de mond om deze te eten. Deze praktijk werd in de katho­lieke Kerk later geac­cep­teerd en is sinds de 20e eeuw gebruike­lijk gewor­den in veel lan­den.

1. Pro­ce­dure:

   • De gelo­vi­ge steekt zijn of haar han­den uit, één boven de andere, om de hostie van de pries­ter of diaken te ont­van­gen.
   • De gelo­vi­ge plaatst ver­vol­gens zelf de hostie in de mond.

2. Bete­ke­nis:

   • Hand­com­mu­nie wordt vaak gezien als een meer per­soon­lijke bena­dering, waarbij de gelo­vi­ge zelf de hostie ont­vangt. Dit kan ook wor­den ge­ïnter­pre­teerd als een symbool van de wer­ke­lijk­heid van Christus in het leven van de gelo­vi­ge, die hem of haar recht­streeks ont­vangt.
   • De eerbied bij hand­com­mu­nie wordt nog steeds bena­drukt, en de gelo­vi­ge wordt aange­moe­digd om respect­vol en zorg­vul­dig om te gaan met de hostie, bij­voor­beeld door het niet laten vallen.

3. Ge­schie­de­nis:

   • Hand­com­mu­nie werd aan­vanke­lijk als ongebruike­lijk en zelfs on­ac­cep­ta­bel beschouwd door de Kerk, maar in de 20e eeuw werd het toe­ge­staan en uit­ein­delijk in veel delen van de wereld geac­cep­teerd, vooral na het Tweede Vati­caans Concilie (1962-1965). De Kerk besloot toen dat het toe­ge­staan zou zijn, mits het op een respect­volle en eerbie­dige manier werd uitge­voerd.

Verschillen en keuzes

• Traditie en eerbied: Tong­com­mu­nie wordt tra­di­tio­neel gezien als de eerbie­digere en meer sacra­men­tele manier van ont­van­gen, omdat de hostie direct in de mond wordt geplaatst. Dit kan een manier zijn om het heilige karakter van de Eucha­ris­tie te be­na­druk­ken.
• Prak­tische over­we­gingen: Hand­com­mu­nie kan als prak­tischer wor­den beschouwd, vooral in grotere kerken of op drukke momenten. Het maakt het voor gelo­vi­gen ge­mak­ke­lijker om te com­mu­ni­ce­ren, omdat ze zelf de hostie ont­van­gen en eten.
• Keuze: In veel katho­lieke kerken wordt te­gen­woor­dig zowel tong­com­mu­nie als hand­com­mu­nie toe­ge­staan, en de gelo­vi­ge kan kiezen welke manier hij of zij prefereert, af­han­ke­lijk van per­soon­lijke voor­keur, ge­woon­ten of de richt­lijn van de lokale pa­ro­chie.

Deze katholieke woordenlijst is nog in ontwikkeling.
Aan de beschrijvingen wordt nog geschaafd.
© Copyright 2025 Bisdom Haarlem-Amsterdam