Pelagianisme

Pelagianisme is een theo­lo­gische stro­ming uit de vroege 5^e eeuw, vernoemd naar Pelagius, een Britse monnik. Het bena­drukt de kracht van de men­se­lijke vrije wil en stelt dat mensen door hun eigen in­span­ningen goed kunnen leven zon­der dat ze af­han­ke­lijk zijn van de genade van God.

Leer over erfzonde en vrije wil

• Pelagius ontkende of minimaliseerde het idee van de erfzonde: het geloof dat ieder­een door de zondeval van Adam en Eva met een zon­dige natuur wordt geboren.
• Volgens Pelagianisme is de mens van nature niet zon­dig en kan hij kiezen om goed te doen.
• Mensen kunnen zich­zelf red­den door hun eigen keuzes en morele in­span­ning, zon­der dat god­de­lijke genade nood­za­ke­lijk is.

Ker­ke­lijke reactie en veroor­de­ling

• De katho­lieke Kerk verwierp deze leer omdat zij stelt dat de mens door de erfzonde een zon­dige natuur heeft en dat de genade van God essentieel is voor verlos­sing en het lei­den van een deugd­zaam leven.
• Sint Au­gus­ti­nus was een fel tegen­stan­der van Pelagianisme en bena­drukte dat zon­der genade niemand kan recht­vaar­dig wor­den.
• Pelagianisme werd ver­oor­deeld door het Concilie van Carthago in 418 en andere synodes.

Voor­beel­den en impact

• • Een voor­beeld van het verschil is dat volgens Pelagianisme een mens volle­dig zelf kan besluiten om nooit te zon­digen, terwijl de katho­lieke leer zegt dat dit alleen moge­lijk is met de hulp van Gods genade.
• • Deze dis­cus­sie beïn­vloedde sterk de latere chris­te­lijke theo­lo­gie over vrije wil, zonde en genade.
• • Het pelagianisme wordt vaak gezien als een gevaar­lijke onder­schat­ting van de men­se­lijk zwakte en af­han­ke­lijk­heid van God.

Deze katholieke woordenlijst is nog in ontwikkeling.
Aan de beschrijvingen wordt nog geschaafd.
© Copyright 2025 Bisdom Haarlem-Amsterdam