Concilie van Nicea

Het Concilie van Nicea was het eerste oecu­me­nische concilie van de chris­te­lijke kerk, gehou­den in 325 na Christus in de stad Nicea (het hui­dige Iznik in Turkije), op uit­no­di­ging van de Romeinse keizer Constan­tijn de Grote. Het concilie had als doel be­lang­rijke theo­lo­gische en or­ga­ni­sa­torische kwesties in de kerk te behan­de­len en een­heid te brengen binnen het opko­men­de chris­ten­dom.

Be­lang­rijke besluiten van het Concilie van Nicea:

1. Arianisme en de natuur van Christus: Het be­lang­rijk­ste on­der­werp was de controverse rond Arius, een pries­ter die beweerde dat Jezus Christus niet eeuwig was, maar een schep­ping van God de Vader. Dit idee werd ver­wor­pen door het concilie, dat besloot dat Christus volle­dig God is en gelijk aan de Vader in wezen. Dit werd vast­ge­legd in de Nicene Creed (Ge­loofs­be­lij­de­nis van Nicea), die verklaart: "Wij geloven in één Heer, Jezus Christus, de Zoon van God, geboren uit de Vader, licht uit licht, waarach­tige God uit waarach­tige God."

2. Bepaling van de datum van Pasen: Het concilie stelde ook een uniforme datum vast voor het vieren van Pasen, zodat chris­te­nen we­reld­wijd het­zelfde feest kon­den vieren. Dit gebeurde door Pasen te koppelen aan de eerste zon­dag na de eerste volle maan na het lente-equinox.

3. Canonieke regels: Er wer­den ook regels opge­steld over ker­ke­lijke organi­sa­tie, zoals de positie van bis­schop­pen, het huwe­lijk van gees­te­lij­ken en de relatie tussen de kerk en de staat.

Het concilie van Nicea was een cruciaal moment in de ge­schie­de­nis van de chris­te­lijke kerk, omdat het bijdroeg aan de formu­le­ring van het ortho­doxe chris­te­lijke geloof en de afwij­zing van bepaalde ketterijen, zoals het arianisme. Het wordt beschouwd als een mijl­paal in de ont­wik­ke­ling van de chris­te­lijke leer en kerk­struc­tuur.

Deze katholieke woordenlijst is nog in ontwikkeling.
Aan de beschrijvingen wordt nog geschaafd.
© Copyright 2025 Bisdom Haarlem-Amsterdam