Anima - Animus

In katho­lieke context (en bre­der theo­lo­gisch en filo­so­fisch), hebben de termen anima, animus en anime een oorsprong in het Latijn, en ver­wij­zen ze in de eerste plaats naar het begrip ziel. Ze zijn nauw verwant, maar wor­den op ver­schil­lende manieren gebruikt.

1. Anima - de men­se­lijke ziel (vrouwe­lijk)

• Latijns woord voor "ziel", vooral in de bete­ke­nis van de levensadem of onster­fe­lijke ziel van de mens.

• In de katho­lieke theo­lo­gie is de anima het gees­te­lij­ke, onster­fe­lijke deel van de mens dat door God is geschapen.

• De ziel (anima) is volgens de Kerk het centrum van bewust­zijn, wil, verstand en geloof.

• Anima wordt gezien als de vorm van het lichaam (volgens de leer van Thomas van Aquino).

Voor­beeld: De anima scheidt zich bij de dood van het lichaam en gaat naar het oor­deel.

2. Animus - geest, wil of intentie (manne­lijk)

• Ook Latijn voor "ziel" of "geest", maar met een andere nuance dan anima.

• In klassieke teksten (ook bij kerk­va­ders en filosofen) ver­wijst animus vaker naar de rationele kant, zoals:

  • de wil,

  • het verstand,

  • de inner­lijke hou­ding of gezind­heid.

Voor­beeld: De animus van de marte­laar is gericht op Christus, zelfs tot in de dood.

3. Anime - meervoud van "anima"

• "Anime" is gewoon het meervoud van anima in het Latijn: dus "zielen".

• Komt voor in gebe­den zoals:
  "Anime del Purgatorio" = Zielen in het vagevuur.

Deze katholieke woordenlijst is nog in ontwikkeling.
Aan de beschrijvingen wordt nog geschaafd.
© Copyright 2025 Bisdom Haarlem-Amsterdam