Diocesane WJD

De Heilige Stoel

Bood­schap van de Heilige Vader Leo XIV
voor de 40ste Wereld­jon­ge­ren­dag

23 no­vem­ber 2025

“Ook gij moet getuigen, want gij zijt bij Mij” (Joh. 15, 27)

Beste jon­ge­ren,

Aan het begin van deze eerste bood­schap die ik tot jullie richt, wil ik jullie aller­eerst bedanken! Bedankt voor de vreugde die jullie hebben doorge­ge­ven, toen jullie naar Rome zijn geko­men voor jullie Jubel­jaar en ook alle jon­ge­ren bedankt die zich met ons hebben verenigd in het gebed vanuit elk deel van de wereld. Het was een kost­ba­re gebeur­te­nis om het en­thou­sias­me van het geloof te vernieuwen en de hoop te delen die brandt in onze harten! Laten wij er daarom voor zorgen dat de ont­moe­ting in het Jubel­jaar niet een op zich­zelf staand moment blijft, maar voor ieder van jullie een stap voor­waarts betekent in het chris­te­lijk leven en dat het een krach­tige aan­moe­di­ging is om in het geloofs­ge­tui­ge­nis te volhar­den.

Juist deze dyna­miek staat centraal op de ko­men­de Wereld­jon­ge­ren­dag, die wij 23 no­vem­ber, op zon­dag Christus Koning van het heelal, zullen vieren en die als thema zal hebben: “Ook gij moet getuigen, want gij zijt bij Mij” (Joh. 15, 27). Met de kracht van de Heilige Geest berei­den wij ons als pelgrims van hoop erop voor om moe­dige getuigen te wor­den van Christus. Laten wij dus van nu af aan een weg op gaan die ons voert naar de inter­na­tio­nale editie van de Wereld­jon­ge­ren­da­gen in Seoel in 2027. In dit per­spec­tief zou ik willen blijven stil­staan bij twee aspecten: onze vriend­schap met Jezus, die wij van God aan­ne­men als een geschenk; en de inzet van ieder van ons in de maat­schap­pij als bouwer van vrede.

Vrien­den, daarom getuigen

Het chris­te­lijk ge­tui­ge­nis wordt geboren uit de vriend­schap met de Heer, die ge­krui­sigd en gestorven is tot heil van allen. Zij mag niet verward wor­den met ideo­lo­gische pro­pa­gan­da, maar is een echt begin van inner­lijke ver­an­de­ring en maat­schap­pe­lijke gevoelig­heid. Jezus heeft de leer­lin­gen, aan wie hij het Rijk van God bekend maakte en aan wie hij vroeg om bij Hem te blijven om zijn ge­meen­schap te vormen en om hen uit te zen­den om het evan­ge­lie te ver­kon­di­gen (vgl. Joh. 15,15.27), “vrien­den” willen noemen. Wanneer Jezus dus tegen ons zegt: “Leg ge­tui­ge­nis af”, dan verzekert Hij ons ervan dat Hij ons beschouwt als zijn vrien­den. Hij alleen weet ten volle wie wij zijn en waarom wij hier zijn: Hij kent het hart van jullie, jon­ge­ren, jullie veront­waar­diging ten overstaan van dis­cri­mi­na­tie en onrecht, jullie verlangen naar waar­heid en de schoon­heid van vreugde en vrede; met zijn vriend­schap luistert Hij naar jullie, motiveert Hij jullie en leidt Hij jullie en daarbij roept Hij ieder­een tot een nieuw leven.

De blik van Jezus, die altijd en alleen maar ons wel­zijn wil, gaat ons vooruit (vgl. Mar. 10, 21). Hij wil ons niet als dienaren, en ook niet als “activisten” van een partij: Hij roept ons om bij Hem te zijn als vrien­den, opdat ons leven vernieuwd wordt. En het ge­tui­ge­nis volgt spon­taan uit de vreugde en het nieuwe van deze vriend­schap. Het is een unieke vriend­schap die ons de ge­meen­schap met God schenkt; een trouwe vriend­schap die ons onze waar­dig­heid en die van anderen laat ont­dek­ken; een eeuwige vriend­schap die zelfs de dood niet kan vernie­tigen, omdat zij begint in de verrezen Ge­krui­sig­de.

Laten wij aan de bood­schap denken die de apostel Johannes ons nalaat aan het einde van het vierde evan­ge­lie: “Dit is de leer­ling, die van deze dingen getuigt en dit ge­schre­ven heeft, en wij weten dat zijn ge­tui­ge­nis waar is” (Joh. 21,24). Heel het voor­af­gaande verhaal wordt samen­ge­vat als een “ge­tui­ge­nis”, vol van dank­baar­heid en ver­won­dering van de kant van een leer­ling die tegen ons nooit zijn eigen naam noemt, maar zich definieert als “de leer­ling die Jezus liefhad”. Deze bena­ming is de weer­spie­geling van een relatie: het is niet de naam van een individu, maar het ge­tui­ge­nis van een per­soon­lijke band met Christus. Dit is wat voor Johannes wer­ke­lijk van belang is: leer­ling van de Heer zijn en zich door Hem bemind voelen. Dan begrijpen wij dat het chris­te­lijk ge­tui­ge­nis de vrucht is van de relatie in geloof en liefde met Jezus, in wie wij het heil van ons leven vin­den. Wat de apostel Johannes schrijft, geldt ook voor jullie, beste jon­ge­ren. Jullie wor­den door Christus uit­ge­no­digd om Hem te volgen en naast Hem te gaan zitten om naar zijn hart te luis­te­ren en van dichtbij zijn leven te delen! Ieder­een is voor Hem een “geliefde leer­ling” en uit deze liefde wordt de vreugde van het ge­tui­ge­nis geboren.

Een andere moe­dige getuige van het evan­ge­lie is de voorloper van Jezus, Johannes de Doper, die kwam als “ge­tui­ge­nis om te getuigen van het licht, opdat allen door hem tot geloof zou­den komen” (Joh. 1,7). Ook al was hij beroemd onder het volk, hij wist goed dat hij alleen maar een “stem” was die wees op de Heiland: ”Zie het Lam Gods” (Joh. 1,36). Zijn voor­beeld herinnert ons eraan dat de ware getuige niet het doel heeft om het toneel in beslag te nemen, niet zoekt naar volgelingen om aan zich te bin­den. De ware getuige is nederig en inner­lijk vrij, vóór alles van zich­zelf, dat wil zeggen vrij van de pre­tentie zelf in het mid­den van de belang­stel­ling te staan. Daarom is hij vrij om te luis­te­ren naar de waar­heid, deze te in­ter­pre­te­ren en aan ieder­een te ver­tellen, ook tegen­over mach­tige en rijke mensen. Van Johannes de Doper leren wij dat het chris­te­lijk ge­tui­ge­nis niet een ver­kon­di­ging van ons­zelf is en niet het vieren van onze eigen gees­te­lij­ke, intellectuele of morele capaci­teiten. Het ware ge­tui­ge­nis is Jezus te herkennen en te laten zien, de enige die ons redt, wanneer Hij verschijnt. Johannes herkende Hem onder de zon­daars, in het mid­den van de gewone mensen. Daarom heeft paus Fran­cis­cus er zo op aan­ge­dron­gen: als wij niet buiten ons­zelf en onze comfort­zones tre­den, als wij niet naar de armen gaan en naar degene die zich van Gods Rijk uit­ge­slo­ten voelt, zullen wij Christus niet ont­moe­ten en niet van Hem getuigen. Wij verliezen de zoete vreugde van het geëvangeliseerd wor­den en het evan­ge­li­se­ren.

Beste jon­ge­ren, ik nodig ieder van jullie uit om de zoek­tocht in de Bijbel naar de vrien­den en de getuigen van Jezus voort te zetten. Door de evan­ge­lies te lezen zullen jullie ont­dek­ken dat zij in de levende relatie met Christus de ware zin van het leven gevon­den hebben. Onze diepste vragen vin­den inder­daad geen gehoor of geen ant­woord in het onein­dig scrollen op een mobieltje, dat de aan­dacht gevangen houdt, maar de geest vermoeid en het hart leeg achterlaat. Zo’n zoek­tocht zal ons niet ver brengen, als wij op­ge­slo­ten blijven in ons­zelf of in een beperkte bubbel. De verwezenlij­king van onze authen­tieke verlangens gaat altijd door buiten ons­zelf te gaan.

Getuigen, daarom mis­sio­na­rissen.

Zo kunnen jullie, jon­ge­ren, met de hulp van de Heilige Geest, mis­sio­na­rissen van Christus in de wereld wor­den. Zeer veel leef­tijd­ge­no­ten van jullie wor­den bloot­ge­steld aan geweld, zij wor­den ge­dwon­gen om wapens te gebruiken, zij wor­den verplicht ge­schei­den van hun dier­ba­ren, tot migratie en vluchten. Velen ontbreekt het aan onder­wijs en andere wezen­lijke zaken. Allen delen zij met jullie het zoeken naar zin en de onzeker­heid die daar­mee gepaard gaat, het ongemak door de groeiende druk van de maat­schap­pij of het werk, de moei­lijk­heid om gezinscrises het hoofd te bie­den, het verdriet over het gebrek aan kansen, de spijt over begane vergis­singen. Jullie kunnen zelf naast andere jon­ge­ren gaan staan, met hen mee­gaan en laten zien dat God in Jezus iedere persoon nabij is geko­men. Zoals paus Fran­cis­cus graag zei: “Christus laat zien dat God nabij­heid, medelij­den en teder­heid is” (en­cy­cliek Dilexit nos, 35).

Het is waar: het is niet altijd ge­mak­ke­lijk ge­tui­ge­nis af te leggen. In de evan­ge­lies vin­den wij vaak de span­ning tussen het aan­ne­men en het afwijzen van Jezus: “En het licht schijnt in de duisternis, maar de duisternis nam het niet aan” (Joh, 1,5). Op dezelfde manier ervaart de leer­ling-getuige zelf ook de afwij­zing en soms zelfs geweld­da­dige tegenstand. De Heer ver­bergt deze droevige reali­teit niet: “Als ze Mij ver­volgd hebben, zullen ze ook u ver­volgen” (Joh. 15,20). Maar juist dit biedt de gelegen­heid om het hoogste gebod in praktijk te brengen: “Bemint uw vijan­den en bidt voor wie u ver­volgen” (Mat. 5,44). En dat is wat de mar­te­la­ren vanaf het begin van de Kerk hebben gedaan.

Beste jon­ge­ren, dit is geen ge­schie­de­nis die alleen maar tot het verle­den behoort. Ook vandaag nog hebben op vele plekken in de wereld de chris­te­nen en mensen van goede wil te lij­den onder ver­vol­ging, leugens en geweld. Mis­schien zijn jullie ook getroffen door deze trieste erva­ring en mis­schien zijn jullie verleid om instinc­tief en agressief te rea­geren en je daar­mee op het niveau te plaatsen van wie jullie afwijst. Laten wij ons dan de wijze raad van de heilige Paulus her­in­ne­ren: “Laat u niet over­win­nen door het kwade, maar overwint het kwade door het goede” (Rom. 12,21).

Laat je dus niet ont­moe­di­gen: evenals de heiligen zijn ook jullie ge­roe­pen om met hoop vooral ten overstaan van moei­lijk­he­den en hin­dernissen te volhar­den.

Broe­der­schap als band van vrede

Uit de vriend­schap met Christus, die een gave van de Heilige Geest in ons is, wordt een levens­wij­ze geboren die in zich het karakter van broe­der­schap draagt. Een
jon­gere die Christus heeft ontmoet, draagt overal de “warmte” en de “smaak” van de broe­der­schap uit, en wie ook maar met hem of haar in contact komt, wordt aange­trok­ken door een nieuwe en diepe dimensie, die bestaat uit be­lan­ge­loze nabij­heid, oprecht medelij­den en trouwe teder­heid. De Heilige Geest laat ons de naaste met nieuwe ogen zien: in de ander is een broe­der, een zuster!

Het ge­tui­ge­nis van broe­der­schap en vrede, door de vriend­schap met Christus in ons opgewekt, tilt ons uit boven onver­schil­lig­heid en gees­te­lij­ke lui­heid door ons gesloten­heid en argwaan te laten over­win­nen. Het verbindt ons bovendien met elkaar door ons ertoe aan te zetten om ons samen in te zetten van vrij­wil­li­gers­werk tot poli­tieke naasten­liefde om nieuwe levens­om­stan­dig­heden voor allen te scheppen. Volg niet degenen die de woor­den van het geloof gebruiken om te ver­de­len: organiseer je daar­en­te­gen om onge­lijk­heid te verwij­de­ren en gepola­riseerde en onder­drukte ge­meen­schappen te verzoenen. Daarom, beste vrien­den, laten wij naar de stem van God in ons luis­te­ren en laten wij ons egoïsme over­win­nen door ijverige bewerkers van vrede te wor­den. Dan zal de vrede die een gave is van de verrezen Heer (vgl. Joh. 20,19), zicht­baar wor­den in de wereld door middel van het gemeen­schap­pe­lijke ge­tui­ge­nis van wie in zijn hart zijn Geest draagt.

Beste jon­ge­ren, laten wij met het zicht op het lij­den en de hoop van de wereld de blik richten op Jezus. Terwijl Hij op het punt stond te sterven aan het kruis, ver­trouwde Hij de Maagd Maria toe aan Johannes als moe­der en Johannes aan haar als zoon. Die uiterste gave van liefde is voor iedere leer­ling, voor ons allen. Ik nodig jullie daarom uit om deze heilige band met Maria, de Moeder vol van genegen­heid en begrip, te aan­vaar­den en deze in het bij­zon­der te koes­te­ren met het bid­den van de rozen­krans. Zo zullen wij in iedere situatie van het leven ervaren dat wij nooit alleen zijn, maar altijd door God beminde, ver­ge­ven en bemoe­digde kin­de­ren. Leg hier­van met vreugde ge­tui­ge­nis af!

Uit het Vati­caan, 7 ok­to­ber 2025, ge­dach­te­nis van de Heilige Maagd Maria van de heilige Rozen­krans.

+ Leo PP. XIV

Vertaling: drs. H.M.G. Kretzers
Eindredactie: A. Kruse, MA
Copyright: Libreria Editrice Vaticana/SRKK