Aller­hei­ligen, Aller­zie­len

DIn Amerika gebeurde het enkele jaren gele­den dat een jong van een ade­laar door zijn moe­der verstoten werd. Een boer zag het hulpe­loze beestje en had er medelij­den mee. Hij gaf het ade­laars­jong een plekje tussen zijn kippen en kuikens. Het ade­laars­jong begon zich te gedragen als een kip. Hij wist niets anders dan het leven van een kip. Het scharrelde maar wat rond en pikte graantjes van de grond. Hij wist niet beter dan het leven van een kip en gedroeg zich als zodanig. Hij wist niet dat hij tot iets hogers bestemd was, bestemd om zijn vleugels uit te slaan, om tot grote hoogten te vliegen.

Als we weten wie we zijn, weten we hoe we moeten han­de­len. Ja wie ben jij, als mens, waartoe bestemd?

Aller­zie­len en het feest van Aller­hei­ligen her­in­ne­ren ons eraan wie we zijn en welke mooie toe­komst voor ons is weg­ge­legd. En waartoe we in staat zijn. De heiligen her­in­ne­ren ons eraan dat we onze blik omhoog moeten richten, dat we moeten onder­zoeken wie we zijn en welke glorieuze moge­lijk­he­den God ons biedt. De heiligen bemoe­digen ons in onze eigen strijd, want net als wij hebben ook zij strijd moeten doorstaan, ze groei­den in de tijd naar hei­lig­heid. Dat lees je terug in alle heiligen­ver­halen.

Het is sowieso goed om je sterf­dag af en toe voor ogen te hou­den. Waarom? Niet om ons bang te maken, maar om ons te motiveren. Niet om ons te ver­tellen hoe we moeten sterven, maar om ons te laten zien hoe we moeten léven. Het leven ziet er heel anders uit als je het vanaf het einde bekijkt. Vanuit dat per­spec­tief is het veel ge­mak­ke­lijker om te herkennen wat echt be­lang­rijk is.

De waar­heid is dit: de meesten van ons beste­den een immense hoeveel­heid tijd en energie aan dingen die totaal niet be­lang­rijk zijn. We maken ons zorgen en piekeren over dingen die op geen enkele manier een verschil maken. We beste­den uren en soms dagen van ons leven aan zaken die echt niets voor­stel­len. Zullen zij op hun sterf­bed zeggen: "Ik ben zo blij dat ik dat gedaan heb!"?

Miljoenen mensen in de wereld spen­de­ren energie en tijd aan het likken van hun won­den, het koes­te­ren van hun wrok tegen mensen die hen vorige maand of zelfs twin­tig jaar gele­den gekwetst of gene­geerd hebben. Als ze voor de hemelpoort staan, zullen ze dan met trots terug­kij­ken naar die tijd en de energie die ze daaraan besteed hebben? Zullen ze zeggen: "Ik ben zo blij dat ik zoveel van mijn tijd in die wrok en boos­heid heb gestoken." We raken allemaal verstrikt in onze agenda's, in de dingen die we willen bereiken: geld verdienen, winkelen in het winkel­cen­trum, onze cv's vorm­ge­ven. Als we onze laatste adem uitblazen, zullen die dingen dan nog be­lang­rijk zijn? Zijn dat de dingen die ons voldoe­ning en vrede zullen geven als we onze laatste adem uitblazen? Ik denk het niet.

Aller­hei­ligen en Aller­zie­len roepen ons op om na te denken over welke vragen be­lang­rijk zijn. Niet welke vragen vandaag be­lang­rijk lijken, maar welke vragen be­lang­rijk zullen zijn op de laatste dag. Ik geloof dat er maar enkele vragen be­lang­rijk zijn als we de eeuwig­heid tegemoet gaan. Heb ik zorg gehad voor mijn naaste? Ja, ook voor die ene, u weet wel. Heb ik naar de wereld gekeken met Gods ogen? Was ik ver­ge­vings­ge­zind? Heb ik om ver­ge­ving gevraagd? Heb ik de ander het zijne gegund? Dat soort dingen. Het is niet moei­lijk te bedenken wat de vragen zullen zijn.

Was ik in staat om de schoon­heid van de wereld om me heen en het goede in mensen te zien? Was ik in staat om de mensen die van me hiel­den te waar­de­ren en erop te rea­geren? Was ik, ondanks alles wat er mis is in de wereld, in staat om dat ene plekje te vin­den, die plek waar ik wist dat alles goed was; die plek waar ik kon lachen, dank­baar kon zijn en wist dat ik gezegend was. En toen ik die vreugde vond, genoot ik er dan van en was ik er dank­baar voor? Of vond ik het allemaal maar van­zelf­spre­kend. Kort samen­ge­vat: heb ik liefgehad? Gebruikte ik de tijd en talenten die me gegeven waren om liefde door te geven? Kan ik een stukje goed­heid vin­den in mijn kind, in mijn echt­ge­noot, in mijn vriend, waar­van ik weet dat ik die heb kunnen koes­te­ren? Kan ik een familielid of zelfs een vreemde aan­wij­zen die dankzij mij beter is gewor­den? Is de wereld op de een of andere manier wijzer of gezon­der of recht­vaar­diger omdat ik erin was? Was ik in staat om iemand te ver­ge­ven die me gekwetst had? Sprak ik de waar­heid, zelfs als ik wist dat het me niet in dank werd afgeno­men? Koos ik voor het goede, nam ik het risico om iets te doen ook al wist ik dat het mis­schien niet zou lukken? Heb ik ervoor gekozen andere mensen te res­pec­teren, zelfs als ze dat niet verdien­den? Dit zijn mis­schien wel de vragen die ons op de laatste dag vrede en voldoe­ning zullen geven.

We beste­den allemaal zoveel van onze tijd aan dingen die onbe­lang­rijk zijn. Maar uit­ein­delijk zijn er maar een paar vragen die we posi­tief moeten kunnen beant­woor­den. Als we die vragen posi­tief kunnen beant­woor­den, kunnen we onze ogen in vrede sluiten. We kunnen er ook op ver­trouwen dat we de deur naar de eeuwig­heid hebben gevon­den. Daarom is het dwaas om het beant­woor­den van deze vragen uit te stellen tot aan ons sterf­bed. Daarom is het essentieel om vandaag te beginnen met deze vragen te beant­woor­den en ernaar te leven.

Elke heilige heeft een verle­den. Elke zon­daar heeft een toe­komst. Dit geldt voor ieder van ons. Streef naar hei­lig­heid. Blijf niet in die seculiere kippenren rondscharrelen, maar sla je vleugels uit. We zijn tot iets veel hogers ge­roe­pen. De heiligen her­in­ne­ren ons aan wie we wer­ke­lijk zijn: Gods kin­de­ren.

+ Rob Mutsaerts
Hulp­bis­schop van ’s-Hertogen­bosch