Rauw is auw

Allerzielen - 2 november

foto: NIVO/René Schilder

Mensen rea­geren soms anders als ze weten dat je verdriet hebt om het verlies van een dier­ba­re. We weten vaak niet goed hoe in gesprek te gaan met mensen die rouwen. Vorig jaar de­cem­ber hield Anneke Veerman (62) voor de aanwe­zigen bij Lichtjes­avond in Volen­dam een woordje over haar erva­ringen en die van haar man Johan na de femicide van hun dochter Eva, 28 jaar oud, in mei 2021.

Onze paden kruisten zich. We keken elkaar aan en ik merkte dat jij liever was doorgelopen. Het was niet een­vou­dig om een gesprek met me aan te gaan. Het was onge­mak­ke­lijk om een woord te zeggen. Maar toch stelde je de vraag: “Hey, hoe gaat het ermee?”. Zoals altijd, zei ik: “Het gaat goed.” Ik wist name­lijk dat mijn verhaal te zwaar en te moei­lijk was. Mijn leven was niet meer zo simpel en ge­mak­ke­lijk. Ik moet keihard werken om de dag enigszins door te komen. Jij was zicht­baar opgelucht over mijn ant­woord en ver­telde daarna over jouw werk, jouw hobby’s en jouw kin­de­ren. Het ging soms wat moei­lijk maar over het alge­meen mocht je niet klagen. Je kwam nog met een leuke anekdote voordat je mij liet weten dat je het druk had en echt weer ver­der moest. Ik bleef alleen achter...

Wanneer je iemand verliest, dan zijn alle­daag­se ont­moe­tingen niet meer zo van­zelf­spre­kend. Het onge­dwon­gen praatje bij de winkel of op straat is er niet meer bij. Ik merkte dat men zich soms snel omdraaide en mij uit de weg ging. Ik voelde de blikken en wist dat het voor de ander te moei­lijk was en dat men bang was ver­keerde woor­den te zeggen. Wanneer je rouwt, ben je een ander persoon gewor­den. Het gesprek komt niet meer een­vou­dig op gang.

Toch ver­an­der­de er iets in de loop van de tijd. Ik kreeg nieuwe contacten. Er ontston­den soms gesprekken op bij­zon­dere momenten en soms op on­ver­wachte plekken. Er kwamen mensen op mijn pad, die het­zelfde had­den mee­ge­maakt en die oprecht wil­den weten hoe het met me ging en die ook op het ant­woord wachtten. Ineens merkte ik, dat er verbin­dingen ontston­den door de gemeen­schap­pe­lijke pijn en erva­ringen. Lotgenoten wor­den ze genoemd. Hoe be­lang­rijk is het om je verhaal te kunnen ver­tellen aan een begrip­vol oor? Hoe fijn is het om zon­der woor­den toch te wor­den begrepen en getroost. Ze lopen mis­schien een poosje met je mee om later de draad in hun eigen omge­ving weer op te pakken, maar meestal wor­den het vrien­den voor de rest van je leven.

Dit artikel komt uit bisdom­blad SamenKerk van no­vem­ber 2025