Onderweg naar het begin
Verslag van een pelgrim
De pelgrimstocht van jongeren naar Rome heeft op vele deelnemers een diepe indruk achtergelaten. Een van de jongeren heeft een mooie getuigenis geschreven die we graag onder de aandacht brengen op deze website.
Onderweg naar het begin
Soms weet je niet waarom God bepaalde dingen op je pad brengt. Je bent nog zoekende, niet wetend hoe de toekomst eruit zal zien, en dan opent Hij ineens een weg, die je niet had verwacht. Voor mij gebeurde dat toen Rome op mijn pad kwam. Toen ik hoorde dat het bisdom Haarlem-Amsterdam een reis zou maken naar de Eeuwige Stad, kwamen de vragen vanzelf: Wat zal ik daar allemaal doen? Zal ik eindelijk antwoord op mijn vragen krijgen? Eén ding staat vast: ik moet door de Heilige Deur. Ik wil opnieuw beginnen.
Met herinneringen aan de Wereldjongerendagen in Lissabon nog warm in mijn hart besloot ik dit nieuwe avontuur aan te gaan. Vanuit het oosten van het land vertrok ik, de bagage vol spullen en het hart gevuld met hoop en verwachting. Nog één keer keek ik omhoog, zoekend naar een laatste groet van de hemel. Daar, tussen de wolken brandde een eenzame ster. Een stille verbinding met thuis.
Elke pelgrimage is een verhaal, dat je niet kunt voorspellen. Het brengt schoonheid die je hart plots openbreekt, maar ook hobbels die je niet ziet aankomen. Wat neem je dan mee? Hoop. Hoop en vertrouwen. In Sloterdijk stapten we in een bus vol gezichten die ik nog niet kende, maar daar kwam snel verandering in. Verschillende leeftijden, stemmen, gezichten, achtergronden kwamen samen in één gedeelde reis. Voorzichtig openden we elkaars deur, om elkaar te begrijpen en te helpen. We werden medereizigers, niet alleen op dezelfde weg naar Rome, maar ook op elkaars innerlijke reis.
Onze eerste tussenstop was een geschenk: Banneux. God schrijft soms extra hoofdstukken in je reis. Niet gepland, wel bedoeld. We werden warm ontvangen en kregen heerlijk eten. Het voelde als thuiskomen. En dat gevoel nam ik mee, verder door Turijn, Siena, Loppiano en uiteindelijk naar Rome. In elke stad ontmoetten we verhalen van heiligen. Mensen die hun leven gaven voor anderen, die armoede verkozen boven rijkdom. In een wereld die vaak draait om bezit en uiterlijk raakten deze voorbeelden mij diep. Ze herinnerden me eraan dat ware schoonheid van binnen begint.
Langzaam merkte ik dat mijn aandacht verschoof. Minder bezig met hoe ik eruitzag, meer met hoe mijn hart klonk. En hoe meer ik mijn innerlijk voedde, hoe sterker mijn lichaam leek te worden. Met de avondwake stonden we met duizenden jongeren uit alle hoeken van de wereld in aanbidding voor Jezus Christus. Na dagenlang zoeken waren we eindelijk op het punt waar we naartoe hadden gewerkt. De stilte was tastbaar. Ik keek omhoog en daar was ze weer, mijn ster. Het voelde alsof ze mij knipoogde, als bevestiging dat ik precies was waar ik moest zijn. Ik was thuis, niet in een huis, maar in mijn hart. Iedereen samengekomen voor het geloof.
De volgende ochtend tijdens de slotmis met paus Leo XIV was het een zee van meer dan een miljoen mensen. De woorden van de paus klonken als een golf van hoop, moed en vertrouwen. Ze maakten duidelijk: je bent niet alleen. Je staat schouder aan schouder met miljoenen anderen.
Ja, er leiden veel wegen naar Rome. Maar soms kiest God de weg voor jou. Onderweg zul je mooie momenten beleven, maar ook moeilijke en onzekere. En pas later begrijp je waarom je juist díe momenten nodig had. Ze vormen je, maken je sterker en brengen je dichter bij Hem.
Heb vertrouwen.
Hij plaatst je waar je moet zijn.
Hij stuurt de juiste mensen op je pad.
En altijd, altijd zal hoop je leiden.
Een pelgrim
