Meditatie Mgr. Woorts voor het Jubeljaar

Meimaand Maria­maand

Mei en Maria... voor menig katho­liek zijn zij reeds eeuwen­lang onlosmake­lijk met elkaar verbon­den. Juist wanneer alles in de natuur tot bloei komt, eren wij des te meer de vrouw die door God uit­ver­ko­ren werd om de moe­der te wor­den van onze Heer Jezus Christus, zij die door Hem aan het kruis aan ons is gegeven als moe­der. Hij zei daar immers tegen Zijn moe­der over de leer­ling die Hij liefhad: “Vrouw, zie daar uw zoon” en ver­vol­gens tot die leer­ling: “Zie daar uw moe­der” (Joh. 19, 26-27). Die door Jezus geliefde leer­ling, ... ieder van ons is ge­roe­pen deze te zijn. Daarom mogen wij Maria be­schou­wen en eren als (ook) onze moe­der.

Bij haar beeltenissen - in onze huizen, kerken en kapellen - wor­den in de mei­maand meer dan anders kaarsen opgestoken, bloemen geplaatst en wordt er gebe­den, veelal de rozen­krans. De glim­lach die Maria op menig beeltenis toont, geeft troost en hoop.

Ook wordt in de Meimaand haar beeltenis nogal eens in de buurt van het altaar geplaatst - een uit­no­di­ging aan de gelo­vi­gen om een Wees­ge­groet te bid­den. Zo komt Maria niet alleen meer in het zicht, maar wordt ook uitgedrukt wat zij ten diepste wil doen: ons bij haar Zoon brengen. Met haar - zij die reeds opgeno­men is in de hemelse heer­lijk­heid - gaan wij tot haar Zoon, die wij ont­van­gen in Woord en Sacra­ment.

Op voor­spraak van Maria

De Heilige Paus Paulus VI (1963 -1978) schrijft in zijn en­cy­cliek over de mei­maand ofwel de Maria­maand: “Omdat Maria terecht beschouwd kan wor­den als de weg, die ons tot Christus brengt, is elke ont­moe­ting met haar uit zich­zelf ook een ont­moe­ting met Christus. Want wat anders doen wij in ons voort­du­rend gebed tot Maria dan het zoeken van Christus, onze Ver­los­ser, in haar armen, in haar, door haar en met haar. Te mid­den van de angsten en gevaren van deze wereld moeten de mensen vanuit een inner­lijke behoefte gaan tot Hem als de haven van het heil en als de bove­naardse bron van het leven” (En­cy­cliek Mense maio, 29 april 1965, nr. 2).

In dit schrijven brengt paus Paulus VI zijn grote zorg om de wereld­vre­de naar voren van­wege de des­tijds oplopende inter­na­tio­nale span­ningen. Hij hoopt met zijn woor­den eraan bij te dragen dat wereld­lei­ders niet doof blijven voor het grote verlangen van de mens­heid naar vrede en om alles te doen om die vrede te bewaren. Ook in onze tijd zijn die span­ningen er, alsmede het grote verlangen naar vrede overal op aarde. Als Neder­lan­ders vieren wij in deze mei­maand tach­tig jaar be­vrij­ding; een blijvende opdracht ook om die vrij­heid en die vrede te koes­te­ren en eraan te (blijven) werken.

Paus Paulus VI bena­drukt in deze en­cy­cliek dat de vrede uit­ein­delijk een geschenk is van God. Hij spoort ons juist in de mei­maand aan om daarvoor te bid­den op voor­spraak van onze hemelse Moeder: “Wij moeten daarom deze kost­ba­re gave trachten te ver­krij­gen door het gebed, door een vurig en ijverig gebed, zoals dat altijd ken­mer­kend is geweest voor de Kerk vanaf het begin; door een gebed, waarin wij onze toevlucht nemen tot de Heilige Maagd Maria, de Koningin van de Vrede, om haar voor­spraak en bescher­ming” (nr.10).

Paas­tijd

Als chris­te­nen geloven en belij­den wij dat Christus onze uit­ein­delijke vrede is. Daarom is het heel bete­ke­nis­vol dat de mei­maand ofwel de Maria­maand voor een be­lang­rijk gedeelte samenvalt met de paas­tijd. Maria is met haar Zoon opge­gaan naar Jeru­za­lem, waar Hij voor ons heil gestorven en verrezen is, om ons voor te gaan naar het huis van de Vader. De veer­tigste dag van Pasen vieren wij Zijn hemel­vaart. Vlak voor Zijn heen­gaan heeft Hij Zijn leer­lin­gen beloofd: “Ik ga heen om een plaats voor u te berei­den. En als Ik ben heen­ge­gaan en een plaats voor u heb bereid, kom Ik terug om u op te nemen bij Mij, opdat ook gij zult zijn waar Ik ben” (Joh. 14, 2b-3). Van­wege deze belofte mogen wij geloven dat Maria nu bij haar Zoon is in het huis van onze hemelse Vader. Daar bidt zij voor ons, wij die in de paas­tijd op weg zijn ook naar Pink­ste­ren, dat de Heilige Geest ons allen mag vervullen met geloof, hoop en liefde. Zij weet immers uit eigen erva­ring hoe­zeer wij de Heilige Geest nodig hebben, om ons te bezielen en tot kracht te zijn. Maria heeft er na de Hemel­vaart van onze Heer met de apos­te­len en de andere leer­lin­gen in Jeru­za­lem intens om gebe­den.

Pelgrims van Hoop

Maria had de Heilige Geest reeds ont­van­gen bij de annunciatie toen de aartsengel Gabriël haar aan­kon­dig­de dat zij de moe­der zou wor­den van onze Heer Jezus. De Heilige Geest deed haar daarna haar lofzang zingen, haar Mag­ni­fi­cat, en gaf haar ook de inge­ving om Elisabeth te gaan bezoeken om haar helpen bij de geboorte van Johannes de Doper. Maria’s heilzame bezoek aan haar nicht vieren wij met het feest van Maria Visi­ta­tie waar­mee de mei­maand besloten wordt.

We mogen Maria in haar aardse leven ook typeren als een pelgrim. Ze was immers gewoon om jaar­lijks met Jozef en Jezus naar Jeru­za­lem te pel­gri­meren voor het Joodse paas­feest (zie Lucas 2, 41). Het Heilig Jaar 2025 heeft als motto van paus Fran­cis­cus mee­ge­kre­gen ‘Pelgrims van Hoop’. Met Maria pel­gri­meren wij hoop­vol op weg naar het hemels Jeru­za­lem, waar de Heer ons eens thuis zal brengen. Iedere pelgrimage, iedere bede­vaart is daar­van een uitdruk­king, of het nu (de Natio­nale Bede­vaart) naar Rome is, naar Lourdes of welke bede­vaart­plaats ook in het bij­zon­der die in het eigen bisdom.

Met Maria zijn wij als pelgrims van hoop onderweg naar het huis van de Vader, in de kracht van de Heilige Geest, waardoor wij meer en meer tot bloei komen.

+ Herman W. Woorts,
hulp­bis­schop van Utrecht en bis­schop-referent voor bede­vaarten