Over de volharding

Voor ieder die een oprechte christen wil zijn, is de volhar­ding essentieel. Volhar­ding is: dóórgaan met het goede te doen en God lief te hebben, ook als we niet zoveel zin hebben of met tegen­slagen te maken krijgen. Want we raken allemaal weleens ont­moe­digd.

Sport­school

Veel mensen gaan naar de sport­school. Ze oefenen en trainen om spieren te kweken of om af te vallen. Hun lichaam raakt in topconditie. Maar er zijn ook hobbels op die weg. Mis­schien regent het net als het je tijd is en is het weer niet pret­tig om erop uit te gaan; of je kunt de tijd niet goed missen of je hebt gewoon meer zin om iets anders te doen of niets te doen. Dan wordt de vraag of je verlangen om je conditie en ge­zond­heid een ‘boost’ te geven, sterk genoeg is om die ‘hobbels’ te over­win­nen. En je weet: als je eenmaal begint met niet te gaan, over te slaan, gaat het vaak van kwaad tot erger... Maar als die sport­school na een flinke tijd een vast onder­deel van je week is gewor­den, zul je ge­mak­ke­lijker dat stemmetje dat je zegt ‘Dit keer maar even niet’ kunnen over­win­nen.

Gees­te­lij­ke trai­ning

Zo is het ook met ons gees­te­lijk leven. Je moet je daarin trainen, wil je iets kunnen opbouwen. We hoeven er niet ver­baasd van te staan als mensen daar geen of heel weinig gevoel voor hebben: als je gees­te­lijk “ongetraind” bent, is dat nu eenmaal zo. Je hebt dan geen actieve antenne voor gees­te­lij­ke zaken, die moet je ont­wik­ke­len en ver­zorgen. Maar ook al moet je starten vanaf nul, toch kun je door Gods genade wor­den geraakt en geïn­spi­reerd om met een weg van gees­te­lij­ke groei te beginnen.

Opbouwfase

Dan kom je eerst in een opbouwfase: je hebt veel tijd nodig om het gebed, de heilige Mis, de biecht een vaste plaats te geven en het omzien naar mensen, die arm zijn of met andere problemen zitten, tot een patroon van je leven te maken. Maar het is meer dan de moeite waard! De belo­ning is onmete­lijk groot. Dat vraagt dus: geduld en volhar­ding!

Jezus en het Joodse volk

Het was met Jezus en het Joodse volk niet anders. De Joden gingen door de Rode Zee; dat was een spectaculaire erva­ring van Gods liefde voor hen. Daarna kwamen ze in de woes­tijn, veer­tig lange jaren. Dat viel niet mee. Gingen ze door of lieten ze het erbij zitten? In ieder geval gingen ze door vele diepe dalen heen van ont­moe­di­ging, wil­den ze stoppen, ja, het zelfs helemaal opgeven. Gelukkig is dat niet gebeurd en bereikten zij het Beloofde Land. Jezus zelf werd na zijn doopsel - prach­tig moment! - door de Geest meteen naar de woes­tijn geleid, waar Hij veer­tig dagen verbleef. Toen kwamen de beko­ringen en be­proe­vingen in alle hevig­heid op Hem af. Hij zette door. Volhar­ding. Zo kon de verlos­sing tot stand komen.

Ga door

Ik hoop dat je dat ook wilt doen. Wilt beginnen en vol­hou­den. Ga door, hou vol! Het kan niet anders of je krijgt ook een woes­tijn voor je kiezen, daar moet je door­heen. Hoe lukt je dat? Heel be­lang­rijk is dat je je niet opsluit in je eigen ‘ik’ maar buiten je eigen cirkeltje treedt: Doe iets voor een ander, liefst buiten je comfort­zone; zoek meer gees­te­lij­ke erva­ring, bij­voor­beeld door een bede­vaart of bezoek aan een klooster. In ieder geval: Hou vol! Zie uit naar de Heer en verlang ernaar Hem te ont­moe­ten. Soms kun je niet anders dan gewoon maar dóórgaan, volhar­den in het duister. De heiligen spreken van de ‘nacht van de ziel’. Je ziet het niet, je voelt geen vertroos­ting, je kunt niet anders dan volhar­den in het goede en verlangend uitzien naar het licht...

Hou vol! Ga door!

+ Bis­schop Johannes Hendriks