Homilie door Mgr. Wiertz - dinsdag 3 december
Basiliek van Sint Jan van Lateranen
Toen dit voorjaar onze nieuwe paus gekozen werd, was er de eerste dag even verwarring over de vraag naar welke Franciscus hij zichzelf noemde. Was het Franciscus van Assisi of was het toch Franciscus Xaverius, wiens gedachtenis wij vandaag vieren?
Het bleek al snel om Franciscus van Assisi te gaan, maar Xaverius had ook gekund. Kardinaal Bergoglio was immers jezuïet en Franciscus Xaverius was de eerste en zeker een van de grootste missionarissen van de Sociëteit van Jezus.
In de 16e eeuw trok hij erop uit om het evangelie te verkondigen. Dat bracht hem in India, op de Molukken, in Japan en hij had graag nog naar China gewild.
Wat bij deze jonge missionaris opvalt, is zijn ijver en zijn gedrevenheid om het evangelie te willen verkondigen. Toen hij ongeveer een jaar in India was, schreef Franciscus: "Menigten van mensen komen hier niet in contact met Christus om de eenvoudige reden dat er niemand klaar staat [...] om hen erover te vertellen.”
Er waren te weinig arbeiders voor de oogst. Maar dat weerhield Franciscus Xaverius er niet van om zijn heilige missie voort te zetten en het evangelie te verkondigen.
Je kunt je afvragen wat hij als eenling in dat immense land India wilde beginnen? Daarna ging hij naar Japan, wat zeker toen nog een onneembare vesting was. Maar hij wist tot de keizer door te dringen en kreeg zelfs toestemming om zijn geloof te verkondigen.
Franciscus Xaverius zal zich zeker bewust zijn geweest van het feit dat hij niet de hele wereld kon bekeren.
En hij moet zich ook gerealiseerd hebben dat niet iedereen die door hem gedoopt werd even fanatiek met zijn nieuwe geloof aan de slag ging. Maar dat weerhield hem er niet van om te blijven getuigen van Christus. Daarmee is hij een mooi voorbeeld voor ons. Zijn uitspraak “Menigten van mensen komen hier niet in contact met Christus,” had ook op ons land anno 2013 kunnen slaan.
Wie de cijfers van kerkbezoek en deelname aan de sacramenten erbij neemt, zou er mismoedig van kunnen worden. Maar mismoedigheid helpt ons niet verder. Geduldig doorgaan met het uitdragen van het evangelie wel.
Ik herinner me nog van ons vorige Ad Liminabezoek dat – toen nog – kardinaal Ratzinger één woord in de mond bestorven lag: “Patienza, patienza!” Geduld, geduld!
Het is niet de waterstraal, maar de druppel die de steen uitholt.
Vanuit dat engagement – en vanuit onze innerlijke overtuiging dat wie Jezus volgt, de goede weg gekozen heeft – mogen wij met veel geduld onze missie in Nederland voortzetten.
We mogen inspiratie daartoe vinden in het evangelie van vandaag. Daarin houdt Jezus Zijn leerlingen voor, te gaan tot het uiteinde van de aarde en alle volkeren tot zijn leerlingen te maken.
Onze huidige paus Franciscus heeft dat goed begrepen. Net als zijn naamgenoot Franciscus Xaverius weet hij ook dat hij niet de hele wereld kan bekeren.
Maar dat weerhoudt hem er niet van om met enthousiasme en overtuiging elke dag opnieuw aandacht te vragen voor Christus en Zijn evangelie voor heel de wereld.
Als wij straks terug zijn in Nederland, hoeven wij niet anders te doen dan dit. Elke dag opnieuw erop uit trekken om met veel geduld en empathie Christus present te stellen in de samenleving. In de liturgie, in onze verkondiging, maar zeker ook in de diaconie.
Dit laatste aspect – diaconie – is minstens zo belangrijk als de eerste twee. Niet alleen omdat diaconie en caritas aanknopingspunten bieden om het evangelie ter sprake te brengen. Maar vooral omdat Christus ons de opdracht gegeven heeft om voor onze naaste te zorgen.
In onze westerse maatschappij lijkt naastenliefde soms wel een scheldwoord geworden. Als er een ramp gebeurt, zoals op de Filippijnen, zijn we nog wel bereid om de beurs te trekken.
Maar tegelijkertijd gooien we de grenzen dicht voor vluchtelingen, is er steeds minder geld voor zorg en ligt er in Rotterdam een vrouw tien jaar dood in haar huis, zonder dat ze door iemand gemist wordt. Dat is onze moderne samenleving. Me dunkt dat er voldoende werk aan de winkel is om een ander geluid te laten horen.
Een geduldig en liefdevol geluid dat het ook anders kan. Dat ons bestaan niet in eenzaamheid hoeft te eindigen, maar dat er een God is die aandacht voor ons heeft en naar ons omziet.
Voor ons lijkt dat misschien gesneden koek. Maar ik hoef u niet te vertellen dat er in ons land inmiddels hele generaties opgegroeid zijn, die nog nooit van Christus en Zijn liefdevolle boodschap gehoord hebben.
Het is onze taak om alles te doen wat in ons vermogen ligt om daar verandering in aan te brengen.
Om te getuigen van Christus’ boodschap. Zoals Franciscus Xaverius deed. Zo ongeveer in z’n eentje in die immense landen in Azië. Het leek onbegonnen werk. Maar hij begon eraan! Overtuigd als hij was dat Gods Geest hem leiden zou.
Dat mag ons bemoedigen, want we mogen erop vertrouwen dat de Heilige Geest ook ons de weg wijst. Laten we ons daarom niet blindstaren op problemen en moeilijkheden. Maar laten we vanuit een grote pastorale bewogenheid vooral kijken naar kansen en mogelijkheden voor de Kerk in ons land.
In deze verwachtingsvolle adventstijd mogen wij ook fris en onbevangen getuigen van ons geloof in Christus. Met dezelfde ijver en gedrevenheid als Franciscus Xaverius en bemoedigd door de hoop van het inspirerende voorbeeld van onze huidige paus.
Amen
+ Mgr. Wiertz
Bisdom Roermond
