‘Heaven is for Real...’
gepubliceerd: woensdag, 18 juni 2014
Kortgeleden ging in Amerika een film in première: ‘Heaven is for Real... de hemel bestaat!’ Het gaat over een Amerikaans jongetje, Colton Burpo, 4 jaar oud, die tijdens een operatie sterft. Zijn vader is erbij en totaal ontredderd. Hij sluit zich op in een kamertje in het ziekenhuis en bidt zoals hij nog nooit had gebeden.
Het was nauwelijks een echt gebed, zegt hij later, maar meer een worsteling met God, een schreeuw vanuit het diepst van z’n wezen, maar ook het meest eerlijke en intense gebed dat hij ooit had gebeden. En het werd verhoord. Tegen alle medische logica in kwam z’n zoontje weer tot bewustzijn en werd aan z’n ouders teruggegeven.
Geloof heeft soms een steuntje nodig
Het meest spectaculaire was nog wel dat het kind dit alles bleek te weten. Met kinderlijke onbevangenheid vertelt het enthousiast hoe hij door engelen naar de hemel werd gedragen, familieleden ontmoette die hij nooit gekend had, maar ook hoe Jezus hem in de armen sloot, maar later ook zei: “Colton, je moet teruggaan, je vader heeft er om gebeden, en hij heeft het verkregen”. Hij liet het kind zien hoe z’n vader alleen was in dat kamertje en bad en huilde.
Teruggekomen vertelde hij z’n vader dat hij hem gezien had, met allerlei details die hij onmogelijk kon weten. En dat terwijl hij klinisch dood op de operatietafel lag. Juist de ervaring van Colton is zo authentiek, omdat het een klein kind betreft dat niets verzint of interessant wil doen, maar gewoon vertelt wat er met hem gebeurd is. Toch is het maar één ervaring uit vele duizenden. Talloze mensen verhalen van hun ervaringen met de geestelijke wereld. Natuurlijk is er veel kaf onder het koren, maar ook verbluffende getuigenissen.
Toch kunnen mensen soms denken: ik heb dat allemaal voor m’n geloof niet nodig. We hebben de Bijbel en de Kerk, dat is genoeg. Nee, het is helaas niet genoeg. Zeker in onze tijd hebben veel mensen een steuntje voor hun geloof nodig. Paus Pius XII zei al in de jaren vijftig: “Het is onmiskenbaar voor veel mensen ontzettend moeilijk geworden om het enig noodzakelijke te doen, hun eeuwig heil te bewerken”.
God geeft soms tekenen aan de een, om het geloof van de ander te sterken. Zo was het al in het begin. Jezus zegt wel: “zalig die niet zien en toch geloven”, maar tegelijk doet hij overvloedig wonderen en tekenen om mensen tot geloof te brengen. Hij komt de scepsis van Thomas tegemoet door hem zijn verheerlijkte lichaam te laten aanraken, en verschijnt vele malen aan de apostelen en leerlingen. Als u een steuntje voor uw geloof nodig hebt, surf dan maar eens op internet. De afbeelding van Maria van Guadeloupe, stelt de wetenschap voor raadsels, en is opnieuw in het nieuws. Of zoek naar profetische stemmen, die overvloediger klinken dan ooit tevoren.
Onze ware bestemming
De centrale bekoring van onze tijd is om onze ware bestemming en het doel van ons leven te vergeten, en volledig op te gaan in de dingen van deze wereld. Paus Franciscus sprak er kortgeleden over. Hij citeerde een boek van Robert Benson, de zoon van de anglicaanse aartsbisschop van Canterbury, die later katholiek priester werd. In 1908 schrijft hij z’n boek ‘Heer van de wereld’. Daarin schetst hij het beeld van een toekomstige globale wereld, waar religie en Gods geboden geen rol meer spelen, en vertier en comfort de boventoon voeren. Een wereld vooral die de mensen hun waardigheid als beeld en kind van God doet vergeten. De ‘Heer van de wereld’ is dan een soort antichrist die elke herinnering aan God en de hemel wil uitroeien.
De paus noemde het profetisch. Als mensen vergeten wie ze zijn als mens, hun oorsprong en bestemming, dan is dat niet alleen een persoonlijk drama, dan is de vrede in gevaar. Een mens kan niet lang leven in een spiritueel vacuüm. Het zuigt onherroepelijk andere dingen naar binnen: verwarde spiritualiteit, ideologieën, racisme of overtrokken nationalisme.
We zien het helaas overal om ons heen. Leegte in het hart van de mens geeft de boze de kans het te vullen met haat, en hem uiteindelijk te voeren naar oorlog. Het is dan ook een cruciale bijdrage aan vrede die we als kerk kunnen en moeten geven: de mens van onze tijd weer met kracht te vertellen over zijn waardigheid als beeld en kind van God, en uitzicht geven op zijn ware bestemming. Paulus drukt het ons op het hart: “Zoekt wat boven is, daar waar Christus zetelt aan de rechterhand van God. Zint op het hemelse, niet op het aardse”.
De hemel is ons vaderland, maar het is geen automatisme. Onze levensreis komt niet vanzelf uit in het koninkrijk Gods. Je moet het wel willen, en de weg volgen die naar de hemel voert. Het is als met een mens die op weg gaat naar een mooi tropisch eiland, maar de verkeerde kant op loopt, naar het noorden. Dan kan hij nog zo zeer verlangen naar dat tropisch paradijs, hij zal uitkomen in de koude en verlatenheid. Welke weg kies je? Het geloof toont ons Jezus zelf als “de Weg, de Waarheid en het Leven”.
Petrus verkondigt het met kracht: “Ieder die in Hem gelooft, zal door zijn Naam vergiffenis van zonden verkrijgen”. Als je je aan Hem vastklampt, kun je niet verloren gaan, wat er ook in je leven gebeurd is, hoeveel fouten je ook gemaakt hebt. Zijn weg is niet moeilijk. Het is proberen te leven met God, zijn geboden en de liefde maken tot richtsnoer van je leven. De Kerk heeft Hij bedoeld als de plaats waar Hij zelf je voedt met zijn Woord en Lichaam, en vergeving schenkt in het sacrament van de verzoening. Die weg zal met zekerheid uitkomen in het hemels vaderland, bij een geluk dat “geen oog heeft gezien, geen oor heeft gehoord, en in geen mensenhart is opgekomen”.
+ Mgr. dr. Jozef M. Punt
Bisschop van Bisdom Haarlem-Amsterdam