Woord van de bisschop

Terug van vakantie

De vakantie­tijd is weer voorbij. We hebben allemaal ge­pro­beerd wat rust te vin­den voor lichaam en geest. Som­mi­gen zoeken het bij voor­keur zo ver weg als maar enigszins moge­lijk is. Anderen zijn tevre­den met een plekje in eigen land of zelfs in eigen tuin.

Soms laten de finan­ciën weinig anders toe. Dat is wer­ke­lijk triest. Ook valt het me op hoeveel mensen te­gen­woor­dig een spi­ri­tu­ele dimensie aan hun vakantie proberen te geven. Ze gaan op bede­vaart, bezoeken onderweg een pelgrimsoord of maken een voet­tocht naar Santiago de Com­pos­tel­la. Pelgrimage beant­woordt aan een behoefte in het hart van de mens. Het is ten diepste een zoeken van God temid­den van alle dra­ma­tiek van onze tijd en van het moderne leven.

Thuis is God soms moei­lijk te vin­den

Thuis is het leven van alle­dag vaak te vol, te gejaagd, om in jezelf te keren en God te vin­den. Ook van een uurtje kerkgang per week kan de ziel niet leven. Daarbij komt dat velen de zon­dags­vie­ring in hun eigen pa­ro­chie soms als saai ervaren. ’ Ik vind er te weinig’ , luidt dan de recht­vaar­di­ging om niet te gaan. Ik kan me er wel iets bij voor­stel­len. Mede om die reden heb ik ook zelf na mijn middel­ba­re school­tijd de kerk vaarwel gezegd. Toch is het argu­ment eigen­lijk niet eer­lijk. Na­tuur­lijk is het be­lang­rijk dat een vie­ring ver­zorgd is, een in­spi­re­rend woord biedt en met goede zang en muziek de geest verheft. Maar zelfs dan zal het velen niet kunnen boeien. Het wordt pas spannend door wat je zelf mee­brengt aan geloof.

Zo is het ook bij mij gegaan. Toen ik na enkele erva­ringen weer tot geloof was geko­men, werd alles anders. Voor het eerst na vele jaren ging ik op een door­de­weekse dag weer eens naar de kerk. Halfver­scho­len achter een pilaar bespiedde ik wat er aan een zijaltaartje gebeurde. Met de ogen van het geloof besefte ik ineens dat de Heer zelf aanwe­zig was temid­den van dat kleine groepje, vooral oudere mensen, met al z’n kracht en z’n liefde. Dat ik feite­lijk aanwe­zig was in de zaal van het Laatste Avondmaal en uit­ge­no­digd om me te voe­den met het Lichaam en Bloed, de Ziel en de Godheid van Jezus zelf. Daar was ik nog niet echt op voor­be­reid. Maar ik was gefasci­neerd, niet zozeer door de voor­gan­ger of de preek – die was er trouwens niet eens – maar door de gees­te­lij­ke dimensie van het geheel.

Een kaarsje bij Maria

Ook vergeten we zo ge­mak­ke­lijk dat je niet alleen naar de kerk gaat voor jezelf en wat je er zelf aan denkt te hebben. Je gaat ook voor de ander, omdat ge­za­men­lijk gebed een extra kracht heeft en om ge­meen­schap in Christus levend te hou­den. En bovenal ga je voor God. Hij wacht op ons bezoek. Zoals ouders vaak met smart wachten op een bezoekje en wat aan­dacht van hun kin­de­ren, zo wacht onze hemelse Vader, die elke haar op ons hoofd geteld heeft, met duizend maal meer verlangen op Zijn kin­de­ren, op ons ver­trouwen en onze liefde. Toen we vroe­ger met het gezin op vakantie gingen, stopten we vaak bij een kapelletje langs de weg, baden samen wat en staken een kaarsje op bij Maria. Het zijn kleine dingen, die de Heer en zijn Moeder behagen en voor ons zegen nalaten.

Met dat kaarsje bij Maria hebben onze re­for­ma­to­rische broe­ders en zusters nog wat moeite. Toch is het heel bijbels. Overal lezen we dat de Heer won­de­ren doet bij de een, op de vraag en het geloof van de ander. Hij geneest het dochtertje van Jaïrus, niet op haar geloof en gebed, maar op dat van haar vader. Hij geneest de knecht van de hon­derdman, niet op zijn geloof en gebed, maar op dat van zijn meester. Als je eigen geloof nog te klein is, laat je dan dragen door het geloof van anderen. ‘Bid voor mij,’ zeggen we zo van­zelf­spre­kend in het gewone leven. Het is de basis van alle heiligen­ver­ering. Ook de gestorvenen die bij God zijn, léven en kunnen voor ons bid­den. En zou Maria als onze hemelse Moeder dan niet met heel haar hart voor ons ten beste spreken bij haar Zoon, en ons kleine geloof aanvullen met haar grote en voor God onweerstaan­ba­re ver­trouwen? Zij is tenslotte ook zijn Moeder en op unieke wijze met Hem verbon­den in tijd en eeuwig­heid. Het is haar moe­der­lijke taak om onze noden bij God te brengen en zijn gena­den uit te delen.

In een oude ver­telling wandelt Jezus eens door de hemel en ziet dan allerlei mensen die er eigen­lijk niet zou­den kunnen zijn. Hij zegt tegen Petrus: ’Waar komen al die mensen vandaan? Ik heb je toch de sleu­tels gegeven van het Ko­nink­rijk’. Petrus ant­woordt: ’Het is niet mijn schuld Heer, maar iedere keer als ik de poort dicht doe, zet uw Moeder weer een raam open’. Volhardt in het gebed, zegt de Schrift met klem, want zon­der gebed is onze ziel in gevaar. En vraag de voor­spraak van Maria.

In 1830 had zuster Catharina Labouré een visioen. U kent haar wel van de ‘won­der­da­dige medaille’. Uit de han­den van de heilige Maagd zag ze stralen voort­ko­men van genade, verlos­sing en vrede, maar aan de vin­gers van Maria zag ze ook ringen met prach­tige juwelen. Ze vroeg ver­baasd wat dat betekende. Het ant­woord was veelbe­te­ke­nend. “De stralen uit mijn han­den zijn de gena­den die ik mag uit­de­len aan wie daarom vraagt”, ant­woordde de Vrouwe, “maar de juwelen aan mijn vin­gers zijn de gena­den die ik niet kan uit­de­len, omdat niemand er om vraagt”. God wil zoveel meer geven dan wij durven vragen, vooral als we het doen op voor­spraak van Zijn en onze Moeder. We hebben de voor­spraak en bemid­de­ling van Maria zo nodig in deze tijd voor ons­zelf en voor onze gewonde wereld. Om vrede te vin­den in het groot en in het klein, om te kunnen geloven en hopen, te ver­ge­ven en lief te hebben. Ik hoop dat deze vakantie­tijd u wat nieuwe energie heeft gegeven voor ziel, geest en lichaam.