Woord van de bisschop

Wat is er gaande in onze wereld?

In au­gus­tus wer­den we opge­schrikt door een merk­waar­dig bericht. De Duitse rege­ring riep haar bur­gers op om een nood­voor­raad aan te leggen van voedsel, drink­wa­ter en andere voor­zie­ningen om voor­be­reid te zijn op moge­lijke rampen die “ons bestaan bedreigen”. De oproep werd gedaan in een do­cu­ment van 69 pagina’s, vergezeld van een voorraad­lijst, en met het advies om steeds voldoende contant geld in huis te hebben. Kort daarop deed de Tsje­chische rege­ring het­zelfde, en riep haar bur­gers op om “op het ergste voor­be­reid te zijn”. Later volgde Finland en andere lan­den. Na­tuur­lijk verzekeren de rege­ringen dat het louter gaat om normale voor­zorgs­maat­re­ge­len, maar de bur­gers hebben zo hun twijfels. In de sociale media woedt nu de dis­cus­sie ‘wat weten zij, wat wij niet weten?’.

Oorlog en oorlogsdrei­ging

Wat we weten is dat onze wereld op vrijwel alle terreinen in chaos ver­keert. De natuur is van slag, het monetaire systeem volle­dig uit het lood, en in vele lan­den heerst poli­tieke en sociale onrust. Europa worstelt met terreur, en in Syrië vecht inmiddels ieder­een met ieder­een. Vreest men een grote aan­slag die de elektrici­teits­voor­zie­ning lam legt, zoals som­mi­gen menen, een monetaire crisis, oorlog? De Zuid-Chinese Zee en de Mid­del­landse Zee liggen vol oorlogs­schepen. De Nato is bezig raket­in­stal­la­ties te plaatsen in Roemenië en Polen, terwijl Rusland in ongekende mate mobiliseert. Het heeft inmiddels al een half miljoen soldaten samen­ge­bracht aan de grens met de Oekraïne, Polen en de Baltische staten. Volgens een woord­voer­der van het Pentagon is dat in die mate “nog nooit gebeurd”. De paus spreekt al lan­ger over een “Derde Wereld­oor­log”, die zich a.h.w. stapsge­wijs ontwikkelt. Ook vele mystici en heiligen uit de traditie van de kerk waar­schu­wen al heel lang dat onze cultuur te ver is afge­dwaald van God en zijn ge­rech­tig­heid, en zo geen stand kan hou­den.

Een opmer­ke­lijke profetie uit 1968

In dit ver­band werd ik kort­ge­le­den geat­ten­deerd op een profetie uit het jaar 1968, gegeven aan een 90 jaar oude Noorse vrouw. Onder tranen doet de oude vrouw haar relaas. In verkorte versie:

“Ik zag gebeur­te­nissen die zullen plaats­vin­den vlak voor de laatste wereldcata­stro­fe, een cata­stro­fe zoals we die nog nooit tevoren hebben mee­ge­maakt. Eerst zal er een détente zijn... Er zal vrede zijn tussen de super­machten in het oosten en het westen, en het zal lang vrede zijn. In deze periode van vrede zal er een ont­wa­pening zijn in veel lan­den, en we zullen niet voor­be­reid zijn als het begint... Maar eerst zal een ongekende lauw­heid zich meester maken van de chris­te­nen, een afval van echt en authen­tiek chris­ten­dom... kerken zullen leger en leger wor­den... entertain­ment, kunst en culturele ac­ti­vi­teiten zullen de kerken binnen­drin­gen, en de plaats innemen van berouw en gees­te­lij­ke opwek­king... er zal een ongekend moreel verval zijn... de tele­vi­sie zal met zulk een af­schu­we­lijk geweld gevuld zijn, dat het de mensen leert elkaar te doden en te vernie­tigen, en het zal onveilig wor­den in onze straten... dan zullen mensen uit de arme lan­den Europa binnen­stro­men... het zullen er vele zijn, en de mensen zullen een hekel aan hen krijgen, en hen ruw beginnen te behan­de­len... dan is de beker van onze zon­den vol... Plot­se­ling verschijnt Jezus en de derde wereld oorlog breekt uit. Het zal een korte oorlog zijn... en ein­digen met atoom­bom­men... Ik ben zo blij dat ik het niet meer zal zien, maar als die tijd nabij is moet u moed tonen en de mensen waar­schu­wen. Ik heb het van God ont­van­gen, en niets ervan is tegen de Bijbel. Degene aan wie z’n zon­den ver­ge­ven zijn, en die Jezus als zijn Heer en Redder heeft, zal veilig zijn.”

Een gees­te­lijk en moreel reveille

Ieder vormt maar z’n eigen mening. Overigens wor­den profetieën nooit gegeven om mensen angst aan te jagen, maar altijd om gelegen­heid te geven tot omme­keer opdat het juist niet gebeurt, of om zich gees­te­lijk voor te kunnen berei­den als het wel gebeurt. Hoe het ook zij, ik hoop en bid dat de wereld niet afglijdt in een wereldcata­stro­fe, maar dat de Heer ons nog “een nieuw Pink­ste­ren” mag schenken, waarvoor de laatste drie pausen zozeer hebben gebe­den, opdat een gees­te­lijk en moreel reveille de wereld kan vernieuwen. Ook hier­van zien we eerste tekenen.

Voor mij is dit alles echter vooral ook aan­lei­ding om op iets anders te wijzen. Er is ook nog zoiets als gees­te­lij­ke voor­be­rei­ding. Of het nu gaat om oorlog, een grote ramp, of gewoon om ziekte of ongeluk, het leven blijft altijd kwets­baar. In Italië gingen de mensen in de nacht van 24 au­gus­tus rus­tig naar bed, vol met plannen voor de volgende dag. Maar voor bijna drie­hon­derd mensen zou die er niet meer komen. Die nacht beefde de aarde, en rukte velen uit het leven. On­ver­wachts wer­den ze wakker in die andere wereld, en werd hun leven gewogen in het god­de­lijk Licht. Waren ze daarop voor­be­reid? “Weest ook gij bereid”, zegt Jezus zelf, “omdat de Mensen­zoon komt op het uur waarop ge het niet verwacht.”

Geschapen voor de eeuwig­heid

Veel mensen gaan volle­dig op in de dingen van deze wereld, en vergeten aan­dacht te geven aan hun onster­fe­lijke ziel en eeuwige bestem­ming. Maar daarvoor zijn we juist op deze aarde, om te groeien en te rijpen als mens, om het kwade in ons leven te over­win­nen, en eeuwig leven en geluk te kunnen oogsten. “Maakt u op aarde geen vaste woon- en verblijf­plaats”, zegt de Heer, “uw vaderland is de hemel”. Er is na­tuur­lijk niets op tegen om de vreugdes en schoon­heid van deze wereld te genieten, zolang het niet ten koste gaat van ons gees­te­lijk leven. “Wat baat het de mens de hele wereld te winnen”, zegt Jezus, “als hij daardoor schade lijdt aan zijn ziel”.

Dat is dan ook de eerste taak van de Kerk, mensen helpen om gees­te­lijk te groeien, om zich te verzoenen met God en met elkaar, en hun eeuwige bestem­ming te bereiken. Daarvoor is er de heilige Schrift. Daarvoor zijn er de sacra­menten. Daarvoor ook heeft paus Fran­cis­cus het jaar van Barm­har­tig­heid af­ge­kon­digd, dat overigens over twee maan­den alweer ten einde gaat. Het is een uit­no­di­ging aan ons allen om niet voorbij te gaan aan het leed van anderen. Maar ook om over onze eigen schaduw heen te stappen, om schroom en schaamte maar even te laten varen, het kwaad van ons leven te durven berouwen en belij­den, en zo Gods onpeil­ba­re liefde en ver­ge­ving te ont­van­gen. Want daarvoor is Jezus tenslotte geko­men, om onze lasten te dragen en onze zon­den uit te wissen. We kunnen Hem niet méér vreugde berei­den dan dit offer van zijn leven te aan­vaar­den. Zo zei Hij het ooit tegen een mys­tieke ziel: “Al waren zijn misda­den zwart als de nacht, toch zal de zon­daar, die zijn toevlucht neemt tot mijn barm­har­tig­heid, Mij ver­heer­lij­ken en mijn lij­den eren. In het uur van zijn dood zal Ik zelf hem verde­digen als mijn eer.”

Dit is geen tijd meer om alleen toe­schou­wer te zijn, maar om je gees­te­lijk huis op orde te brengen. Wie het sacra­ment van boete en ver­zoe­ning wil ont­van­gen is zeker in dit genade­jaar van harte welkom in vele pa­ro­chies, maar op bij­zon­dere wijze in het centrum van Am­ster­dam, het Hei­lig­dom van Heiloo, of de Abdij van Egmond. Googelt u maar even voor tij­den en moge­lijk­he­den.